среда, 31 мая 2017 г.

ՀԻՆ ԼՈՒՍԱՆԿԱՐԻ ԱՌՋԵՎ



Ասո՜ւմ են.
« Մի ծաղկո՜վ գարուն չի՜ գալիս…»

Այդպես էլ փորձա՜նքն է,
Որ երբե՜ք-երբե՜ք մենակ չի գալիս,

Գալիս է ցավի՜ կամ կսկիծի հե՛տ,
Գալիս է թախծի՜ կամ մորմոքի՜ հետ -

Քույր-եղբոր նման  ձե՜ռք-ձեռքի տվա՜ծ՝
Գալի՜ս փաթաթվում են քեզ
Հարազատի պես:

Բայց այդ բոլորը ոչի՛նչ են
Ա՜յն փորձանքի դեմ,
Որ մի օր եկա՜վ ու սիրտս մտավ
Մրգի որդի պես…

… Ու մինչև օրս լափո՜ւմ է սիրտս
Այդ փորձա՜նքը- խանդ,
… Ու ճերմակո՜ւմ են մազերս թել-թել,
… Ու երկարակյա՜ց է խանդը
Նաև … դուրեկան՝
Այն լուսանկարի աղջկա նման,
Որն արդեն վաղո՜ւց, շա՜տ վաղուց չկա,
Բայց մինչև օ՜րս
Սիրո՜ւմ եմ նրան:

*
Չէ~, մի ծաղկով գարո՜ւն
Չի՜ եղել, չկա՛,
Եվ ոչ էլ սե՜րն է առանց խանդ լինում՝

Դուստրը դիպվածի մաքուր փորձա՛նք է
Եվ մինչև ե՞րբ է այսպե՜ս տանջելու:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

понедельник, 29 мая 2017 г.

Մայրերը մեր



Ա՜ստ հանգչի (անո՜ւն – ազգանո՜ւն)
Տարեթվեր` ծնվա՜ծ – մահացա՜ծ,
Ու տարեթվերն իրարից զատող
Փոքրիկ գծիկում -
Պարփակված մի կյանք…

Մոր շիրմաթմբին մի բառը հերի՜ք է,
Ոչ անո՜ւն, ո՛չ էլ ազգանուն,
Ոչ տարեթվե՜ր ու ոչ էլ գծի՛կ՝
Այլ ընդամենը -
Մեծատառ մի «ՄԱՅՐ» կա՛մ էլ թե
«Մայրիկ»
*
Աստ հանգի մի՜…Լո՜ւյս
Կամ մի Արեգա՜կ, մի սի՜րտ կաթոգին
Կա՛մ մի ջերմությո՜ւն,
Քանի որ աշխարհի մայրերը նո՜ւյնն են

Ու չունեն անո՜ւն-ազգանո՜ւն:

Հիմա ինձնից հեռո՜ւ է Մայրս,
Չգիտեմ քանի՜ աստղային տարի,
Պա՜րզ, շա՜տ պարզ լսո՜ւմ եմ ձայնը.
- Որդի՜ս, նման բան մտքովդ չանցնի…

Մենք՝ մայրերս, կարող ենք այրվե՜լ,
Մոմի պես հալվե՜լ փոքրանալ,
Այնքա՜ն,  որ դառնանք բարի փերիներ
Բայց հանգչե՜լ, հանգել՝
Չկա՛ նման բան…

Մայրական մեր ա՜չքը հսկո՜ւմ է վերից՝
Ինչպես, որ կի՜նդ է հսկում քո որդուն,
Ի՞նչու ես եկել այսքան ուշ ժամի՜ -
Աչքերդ թրջո՜ւմ ապարդյուն…

Քարի հետ խոսե՜լը գործ չե՜մ համարում,
Հերի՜ք է անշունչ քարի հետ խոսես,
Տղա ջան վե՜ր կաց, , վե՜ր կաց գնա տո՛ւն
Այդ քարը սա՜ռն է,
Ցո՜ւրտ է,  կմրսե՜ս…
*
Աստ հանգի մի՜…Լո՜ւյս
Կամ մի Արեգա՜կ, մի սի՜րտ կաթոգին
Կա՛մ մի ջերմությո՜ւն,
Քանի որ աշխարհի մայրերը նո՜ւյնն են

Ու չունեն անո՜ւն-ազգանո՜ւն:


Ս,Ումառ-Հարությունյան

воскресенье, 28 мая 2017 г.

Հա՜յը սահման չի՜ ճանաչում



Գո՜վք չեմ անում,
Փո՜րձ չեմ անում
Վսեմ Ազգս բարձրացնելու…
Հային երբեք չբարկացնե՛ս՝

Հա՜յը սահման չի՜ ճանաչում:

Ոչ սիրելո՜ւ,
Ոչ ատելո՜ւ,
Ոչ խանդելո՜ւ,
Ոչ խաբելո՜ւ,
Նախանձելո՜ւ,
Բարուն «բարի» ասելո՛ւ,
Չարին չարո՜վ պատժելու…
Լա՞վ չէ արդյոք չբարկացնել-

Հա՜յը սահման չի՜ ճանաչում:

Ճանապարհնե՜ր գիտի չափել,
Անբարիշտի՜ն, անխոհեմի՜ն
Տե՜ղը դնել,
Հայը  նաև գիտի ներե՜լ
Ու…չի կարող այլ կերպ ապրել,
Եթե  նրան չբարկացնեն:

Մե՜ծ է, շա՜տ մեծ տե՜ղն այն դատարկ,
Որտեղ ցա՜վն է տեղավորում
Դարա՜կ-դարա՜կ,
Համակերպվում արա՜գ-արա՜գ,
Դիպվածները մեջքին բարձած՝
Հեծվորի պես այստե՜ղ-այնտե՜ղ տեղաշարժվո՜ւմ
Մինչ այն պա՜հը, երբ բարկանո՜ւմ
Ու սահմաններ չի՜ ճանաչում:

Աշխարհի ողջ փորձը վերցրե՜լ
Իր վրա է ձևե՜լ,  չափե՜լ
Ու տանում է փորձությունը
Իրեն տված՝
Էլ ջրհեղե՜ղ
Էլ երկրաշա՜րժ,
Էլ կոտորա՜ծ,
Էլ կոտորվա՜ծ,
(Հիշենք դեպքը Ավարայրի)
Մնա՜ց՝
Ռումբը ատոմային -
Աստված չանի հանկարծ պայթի,
Քանզի հա՜յը (պիտի ասեմ որպես գաղտնիք)
Ողջ մարդկության ռո՜ւմբն է գաղտնի,
Թե բարկանա՜, հանկարծ պայթի՜


Հա՜յը սահման չի՜ ճանաչի…

среда, 24 мая 2017 г.

* * * բանաստեղծություն


Տեսնես ի՞նչպես է
Ծաղիկը ծաղիկին կանչում,
Երբ դրսում գարուն է
Ու գարունն այդ Գարո՜ւն
Սե՜ր է աղերսում…

Ցողո՞ւնն է թեքում,
Գլո՞ւխը կախում,
Թե՞ թերթերն իր վառ
Իրար հավաքում -
Կանացի նեղացկոտ շուրթերի նմա՜ն
Փքվո՜ւմ է, լացո՜ւմ…

… Ուղարկո՜ւմ է տաք
համբույրները իր
Թիթեռնիկներին միջնորդ դարձրած,
Խնամախո՜ս է կարգում
ժիր մեղուներին

Ու սպասո՜ւմ - գրկում Արևը սեղմած…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

вторник, 23 мая 2017 г.

Ո՛չ ե՜ս, Ո՛չ էլ դո՜ւ…

Ո՛չ ե՜ս գիտեմ,
Ո՛չ էլ դո՜ւ…

Մի պահ թվաց Սերն անցնո՜ւմ է,
Վատ հուշի պես
մոռացվո՜ւմ,
Թվաց լույսը մահանո՜ւմ է
Ու փոշու հետ խառնվում:

Ի՞նչ տխուր է օրը դարձել՝
Գիշե՜ր, աստղե՜ր ու
Լուսի՜ն,
Կարծես մի մե՜ծ ցավի հասել
Ու…լռո՜ւմ ենք միասին:

Թվո՜ւմ է թե վերջացել են
Խոսքերն իրար ասելու,
Ու բառերը շարա՜ն-շարա՜ն
Խցանվե՜լ են 
Սիրտ սնուցող երակում:

Արի՜ խոսենք մե՛կ այլ լեզվով,
Բայց չլռե՜նք սրտի պես,
Կամ, լա՜ց լինենք ծիծաղելով,
Ո՛չ դո՜ւ տխրես,
Ո՛չ էլ ե՛ս…

Քունն ալարկո՜տ ու ծուլորեն
Հաստատո՛ւմ է մոռացում,
Սակա՜յն,

Ո՛չ ես խոսել գիտեմ,
Ո՛չ էլ խոսել գիտես դու: