четверг, 29 октября 2015 г.

Համր մասրենին



Անձրև է մաղում,
Վաղո՜ւց է, որ անձրևն արդեն  չի հուզում,
Արև,՞ թե՞ անձրև, ի՞նչ տարբերություն,
Երբ քո մասին եմ անընդհատ գրում:

Այնքան եմ գրե՜լ քո մասին,
Այնքա՜ն զրուցել պատուհանիս հետ,
Որ այգումս աճած վայրի մասրենին
Ինձ ընդունում է խելագարի տեղ…

Մի խե՜ղճ հայացքով նայում է վրաս,
Ճյուղերն իջեցնում է  հողին,
Քամին՝ այդ խելառն անաստված
Պոկում է պտուղները դեղին:

Տարիներս տեսնես ո՞վ տարավ,
(Համրություն է իմ և մասրենու միջև)
Պարզվո՜ւմ է, որ այսքան ժամանակ
Մասրենի՜, ես քեզ հետ եմ կիսվել:

Խո՜ւլ, հա՜մր, համե՜ստ վկան ես եղել,
Մտքերի՜, խոսքերի՜, տրամադրությա՜ն,
Ինձ հետ հավասար դու էլ տառապել
Ու մերկացել ես մտքերիս նման:

Մասուրներիդ նման տարիներս թռան,
Կառչած անցյալի թևերից,
Չգիտեմ ինչո՞ւ, մասրենի աննման
Ամաչո՜ւմ եմ նայել աչքերիդ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

воскресенье, 25 октября 2015 г.

Կարոտո՜ւմ եմ, կարոտո՜ւմ



Երբ մայրը կա՝  հենա՛կ ունես, պատվա՛ր ունես անսասան,
Տառապանքդ ո՛չ թե կիսող -  
Չեզոքացնող ուրվական:               

Քեզ համբուրող մոր շուրթերը ուրիշ գո՜ւյն ունեն, ուրիշ բո՜ւյր,
Մորդ քեզ ծածկող մատները                        
Ունեն մեկ ուրիշ ջերմություն:

* * *
Լռությո՞ւն է,  թե՞ թվում է, որ մեծ «աղմուկ» է լսվում,
…Դա մայրական քնքո՜ւշ սիրտն է,
Միայն քեզ համար բաբախում:

Քեզ փորձանքից հեռու պահող Մոր շուրթերն են մրմնջում,
Խոնավ աչքն է՝ քեզ կարոտող
Առանց արցունք լաց լինում:

Խաչակնքող մո՛ր ձեռքերն են այդքան «աղմուկ» բարձրացում,
Մորդ  սպասող տա՜ք հայացքն է
Քեզ անընդհատ տուն կանչում:

Մոր անցկացրած ամբողջ կյանքը՝ կա՜նչ է, կարո՜տ ահռելի,
Մոր սրտի զարկն արձագանքն է
Քո կատարած քայլերի:

* * *
Թող անիծվի վերջին պահը, երբ մոր «աղմուկն»  է լռում,
Երբ մայրերի ուրվականը
Մեր մեջ կարոտ է դառնում:

… Հիմա գիտեմ թե կարոտը ի՞նչ  հզո՛ր է ու դաժա՜ն,
Գիտեմ ի՞նչ է հեռո՜ւն, մո՜տը,
Կարոտո՜ւմ եմ քեզ, մա՜մ ջան:

Վաղո՜ւց եմ ես դարձել հայրիկ, պա՛պ եմ դարձել, մայրի՜կ ջան,
Բայց վերմակս ծածկող ձեռքիդ
Կարոտո՜ւմ եմ անսահման:



Ս.Ումառ-Հարությունյան

пятница, 23 октября 2015 г.

Տունս ամպերում...

* * *
Մի՛ կասկածիր,
Ու ցավ մի՛ ապրիր,
Ո՛չ խնդության պահին,
Ո՛չ տխրության,
Մի՛ խնդրիր, այլ պահանջի՜ր,
Պահանջի՛ր, որ  քո՜նը դառնամ:

Որ սարքեմ իմ տո՛ւնն ամպերում,
Որտեղից երևա պատուհա՛նդ,
Որ ամե՜ն առավո՜տ, իրիկո՜ւն,
Աչքե՜րս լինեն պահապա՛նդ:

Որ քնքշությունդ սեղմե՜մ իմ կրծքին,
Որ վա՛խդ թաքցնեմ  իմ սրտո՜ւմ,
Որ ամեն վայրկյան հայացքի՜դ,
Հայացքս համբուրի  երկնքում…

Մի՛ ճչա  խո՜ւլ ու մոլո՜ր,
Ես ծանոթ եմ և քո՛ և ի՛մ ցավերին,
Կտեսնես դու ինձ ամեն օ՜ր,
Երբ տունս հենվի ամպերին…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

четверг, 22 октября 2015 г.

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

Ո՞ւմ ես փնտրում Մարդ

- Ե՞րբ ենք մենք վերջին անգամ
Ժպտացել իրար,
- Երբ Գարունն իր շորերը հանե՜լ
Դարձել էր Ամառ…

- Ինչ-որ չեմ հիշում,
Վերջին հանդիպմանը մենք  համբուրվեցի՞նք
- Ո՜չ, չհամբուրվեցինք,
ուղղակի  ծաղիկներ չեղան,
ամեն ինչ անցավ անսովոր խաղաղ…

- Եվ ի՞նչ ես ուզում ասել սիրելիս,
Որ անփո՜րձ էինք, ջահե՞լ,
- Ո՜չ, դա նրանից էր, որ
Գարունն իր գուլպաներն էր հանել,
Դու խաղում էիր Գարնան մերկ ոտքերի հետ…

Հետո ասացիր, որ գնում ես ինչ-որ
Հույսի ետևից,
Որ սի՛րտդ է այրվում հեթանոս կրակով,
Ասացիր.  «Փորձիր առանց ինձ ապրել»
Ա՜խր Գարո՜ւն էր, սիրելի՜ս,
Իսկ ես շա՜տ ջահել…

- Քեզ լավ չե՛մ լսում կամ բա՛րձր խոսիր
Կամ քիչ մոտ արի՜
- Վաղուցվանի՞ց է:
- Կլինի մոտ տասը-տասնհինգ տարի,
Ի՞նչպես գտար ինձ
- Անընդհատ քայլում էի Կարոտի ետևից…

Գուցե համբուրվե՞նք մի վերջին անգամ,
- Հիմարություններ չանցնեն մտքովդ,
Նորից գնում ես հույսի ետևի՞ց,
- Ո՜չ, այս անգամ վերջին ճանապարհ…

… Մի մարդ էր օրորվում ձեռքերի վրա,
Ետևից թափոր էր ու մի ծեր Կարոտ
Զգեստները հանած մի հոգնա՜ծ Սպասում…

Ո՞ւմ էիր փնտրում Մարդ
Եվ ո՞ւր ես գնում…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

Նեղացած մուսայիս

Իմ սիրտը հարմա՛ր է
(Շատերն օգտագործում են հարմարվող բառը)
Բայց ո՛չ, ես գտնում եմ, որ
Տեղին է  «հարմար»- ը…

Այնտեղ կարող ես ինչ ուզես անել՝
Պատերին ոտքերով հարվածել,
Առաստաղը ձեռքերով ճանկռել,
Հանգստանալ՝ պառկել,
Վեր կենալ քայլել,
Ուրախանալով տխուր արձագանքի
Ձայնը լսելուց -
Բղավել,
Լիաթոք լա՛ց լինել,
Մտքիդ եկած ցանկացած միտք -
Պատերին քերծել…

Իրոք հարմար է չէ՞
Եթե այո, էլ ինչո՞ւ ես ատամներովդ փորձում
Անպայման մի պատուհան կամ մի դուռ  բացել՝
Դուրս գալ ու փախչել:

Ապրի՛ր քեզ համար,
Այնքան վայելիր,
Մինչև որ սիրտս
Ինքը կանգ կառնի:

Այդպես կմնաս՝ դու իմ մեջ,
Ես՝ քո,
Սիրտս հարմա՛ր է
Ոչ թե հարմարվող:

Ս.Ումառ-Հարությունյան