пятница, 25 мая 2018 г.

… Չի՛ նկատում քեզ Աստված




Ամբողջ մի ցա՜վ ուսիդ բարձած
Քայլում ես ծանր քայլվածքով,
… Չի՛ նկատում քեզ Աստված
Կամ նայո՜ւմ է կասկածով:

Գիտե՛ս, կյանքը մի դպրոց է՝
Դասերը բա՜րդ ու խճճված,
Բախտ կոչվածն էլ մի քաոս է,
… Չի՛ նկատում դա Աստված:

Լինես բարի՜ թե չարակամ՝
Մեղավոր ես անկասկած,
Եվ քանի դեռ դատավո՜ր չես
… Չի՛ նկատի քեզ  Աստված:

Բեռդ շա՜տ է ծանր թվում,
Քայլո՜ւմ ես մեջքդ կռացած,
Ո՞ւմ կամ ի՞նչ ես փնտրում կյանքում
Երբ … չի՛ տեսնում քեզ Աստված:

Ցանում ես բարի՜ն - հավաքում չա՜րը,
Չա՛ր բան ես անում առ Աստված,
Արդյունքը մե՜կն է՝ այս աշխարհը
Անտեսե՜լ է տեր Աստված:

Մնաց հոգի՜դ՝ պայծա՜ռ ու ջինջ,
Որ կախված չէ ո՛չ մեկից,
Մե՜կ էլ սիրտդ, որ զայրույթից
Դո՜ւրս է գալիս իր հունից:

Թե չե՜ս տեսնում ինքդ քեզ
Կամ նայո՜ւմ ես կասկածով,
Ինչո՞ւ պետք է ման գա՜ս գտնես
Ինչ-որ մեկին մեղավոր:

Տա՜ր քո բեռը, Մա՜րդ արարած՝
Հոգիդ մաքո՜ւր, սի՜րտդ պարզ,
Ի՜նքդ ես Աստված,
Աստվածների՜
Պաշտամունքի առարկա…


четверг, 24 мая 2018 г.

Լուսաբա՜ց է…


Լուսաբա՜ց է…
ու շողերի արանքում
Ստվերները հո՜ւյս են քամում տերևից,
…Հրաշագեղ մի աղմո՜ւկ է աշխարհում,
Սի՛րտս էլ ասե՜ս դուրս է թռել իր տեղից:

Սրտիս տեղը
մի մեծ կարո՜տ է լցվում,
Որ եկել է բարձունքներից երկնային,
Սրտիս տեղում երազնե՜ր են գոյանում՝
Անիրակա՜ն խոստումներով բերկրալի:

Ո՜վ Տիրանայր,
քո անունը չե՛մ հիշում,
Գիտե՞ս, ունեմ քո փախարեն ես մեկի՜ն,
Ու աչքերիս մի պատկե՜ր է գոյանում
Ու ծխո՜ւմ է սիրտս մի երգ ցավագին:

Ո՞վ կսրբի
արցունքները աչքերիս,
Ե՞րբ կարթնանամ լուսաբացին անարցունք,
Ո՜վ  Տիրամայր, մոռացել ես դու էլ ի՜նձ
Ու սրտիս մեջ  ցավի հուր է բռնկվում:

Ես վաթսո՜ւնս
դեռ երեկ եմ բոլորել,
Սակայն դա՛ չէ պատրվա՜կն իմ տխրության,
Սուրբ Տիրամոր փոխարեն ուրիշ կի՜ն եմ նախընտրել
Ու հմայվել նրա խաղաղ պարզությամբ:

Տե՜ր խնդրում եմ,
տո՛ւր համբերություն
Մինչև մեղավոր պա՜հը հանդիպման,
Թո՛ղ որ թաթախվեմ մեղսոտ աշխարհում,
Թո՛ղ որ ես ինքս ի՛մ մեջ մարդանամ:

Լուսաբա՜ց է…
ստվերների արանքում
Լույս շողերը ողջունո՜ւմ են տերևին,
…Հրաշագեղ մի աղմո՜ւկ է աշխարհում,
Սիրտս էլ ասե՜ս լուռ սպասում է պարգևի:


Ես գտա ինձ


Կորցրե՜լ էի ինձ:
Կորել էի իմ մտորումների մեջ ու ո՛չ մի կերպ, ո՛չ մի ճանապարհ չէի գտնում վերադառնալու…ո՞ւր վերադառնալու չգիտեի:
Իրականությունը մի ավտոբուս էր, շատ սիմվոլիկ 22 համարով, որտեղ կար ամե՜ն ինչ, սկսած սկսած տհաճ հոտերից, վերջացրած քրտինքի ու ֆրանսիական թվացող օծանելիքի բուրմունքներով:
Կանգնած եմ գնում, կանգնել եմ մի նստարանի մոտ, որտեղ նստած է մի կին:
Նայում եմ վերևից:
Մազերը շագանակագույն են, հաստատ ինքն իր ձեռքով է ներկել, մազարմատների մոտ սպիտակին են տալիս ներկից թաքնված բազմաթիվ մազեր:
Կլինի մոտ 57-58 տարեկան:
Պարանոցից դեպի ուսն ընկած հատվածում մի քանի հնադարյա ծալքեր կան, որոնք ապացուցում են նրա տարիքի հետ ունեցած իմ կանխորոշումները:
Մտածում եմ.
Աղջիկ չունի, քանի որ նման մազերի հետ վառ կարմիր շրթներկ չեն օգտագործում, կանաչ գույնի շոր չեն հագնում, սև պայուսակ չեն բռնում:
Դուստր ունենար ճիշ խորհուրդ կտար:
Ամուսին չունի, անցավ մտքովս երբ ուշադիր նայեցի պայուսակի կաշեփոկերի միացման տեղում անտանելի վատ հագցրած երկաթյա կիսաօղերին:
Մի ինչ-որ կանացի բնազդով երևի հասկացավ, որ իր մասին եմ մտածում ու վեր կենալով իր տեղից շատ տարօրինակ բարձր ձայնով ասաց.
- Նստի՛ր հայրիկ ջան, - գրավելով առավոտյան տխուր դեմքերով աշխատանքի գնացող ավտոբուսի մարդկանց ժպիտը:
Հասկացա, որ ուզում էր շատ երիտասարդ երևալ, մի ակնթարթ մեղքս եկավ ճիշտն ասած:
Ծիծաղս մի կերպ զսպելով, որ չվիրավորեմ, անկախ ինձնից ավելի բարձր ձայնով պատասխանեցի.
- Ոչինչ ես կկանգնեմ աղջիկ ջան, դու նստիր:
Ավտոբուսում պայթեց ծիծաղը…
Պայթյունից ես վերջնականապես գտա ինձ, բայց ինչ-որ մեկը կորցրեց իրեն:
Բոլորը ծիծաղում էին, բացի ինձնից ու ինձ նայող կնոջից, որ կանգնած շարունակում էինք ընթանալ…ո՞ւր, չգիտեինք:

Երկու խոսքով հարյուրի մասին


Ես գարուններից ծաղիկ չունեցա,
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Մեղվախայթոցներ բառերս դարձա՜ն,
Խոհերս՝ խռովքնե՜ր իմ հոգու:
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Հիմա գարո՜ւնն է վխտում մայթերին,
Այրող մի հո՜ւշ է ասես մակարդվում
Իմ արցունքոտ այտերին:
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Արժանի՛ դարձա լույսին երկնքի,
Ծաղկեցին վառած մոմերս վանքո՜ւմ
Ու լույսը մաղվեց իմ խեղճ ուղեղին:
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Լռի՜ն խորհեցի լռությունս թանկ,
Տիրոջ հետ վիճեցի անհույս խավարում-
Քանզի գիտեի ցավից մղկտալ:
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Բայց արդեն ծե՜ր եմ՝ ընկուզենու պես
Եվ փորփորո՜ւմ է սրտիս մեջ տրտում
Տարիներ հաշվող կկո՜ւն աղեկեզ:
Ես գարուններից ծաղիկ չունեցա՜
Ես ծաղիկների՛ց քաղեցի գարուն,
Կե՜ղծ էր գարունն այդ, ինչպես այն ընծա՜ն,
Որ նվիրում են վերքն ամոքելու…

Թե կենդանի լիներ մեծն Բանաստեղծը


Մի գյուղացի Հայաստանում
Խանութ սարքել, բան էր ծախում։
Օրվան մի օր մոտիկ գյուղից,
իր եղբոր հետ Մահակն ուսին,
Ներս է մտնում մի զըռ չոբան.
— Բարի օր քեզ, ա՛յ Հայաստան,
Մեղրը չունե՞ս,
Մի քիչ տաս մեզ։
— Ունեմ, ունեմ, չոբան ախպեր.
Եղբայրդ ո՞ւր է, գրպանը բեր,
Ինչ տեղից որ ինքդ կուզես,
Էս սըհաթին քաշեմ տամ քեզ։
Էսպես հանգիստ, էսպես սիրով,
Մեղրից անուշ լավ խոսքերով
Մեղր են քաշում. մին էլ հանկարծ
Մի Դոդ կաթիլ ծորում է ցած։
— Տը՛զզ, էն կողմից մի ճանճ գալի,
Էս կաթիլին վեր է գալի։
Ճանճի վըրա, թաքուն-թաքուն,
Մի գեղացի ճմրթած Մուկ
Դուրս է ցատկում,
Թաթով զարկում...
Բայց հենց Մկան ցատկելու հետ
էս չոբանը իր եղբոր հետ
Հաֆ են անում,
Կեսը ուզում
Խեղճ Մուկիկին
Ձեռաց խեղդում:
— Խեղդե՜ց, խեղդե՜ց, իմ մկանը,
Բարկանում է Հայաստանը
Ու ձեռն ընկած մոտիկ բանը
Տուր՝ թե կտաս էդ չոբանին,
Շուռ են տալի մկան կողքին։
- Տո՛, կոպիտ արջ, տո՛, վայրենի,
Էս տեսակ էլ բա՞ն կըլինի.
Դու առուտուր եկար անես,
Թե՞ մեր տանը մարդ ըսպանես...
Մին ասում են՝ տասը զարկում,
Աղցան անում, մեջտեղ ձըգում,
եղբոր կողքին երկար ու մեկ։
- Դե՛, ձեր մեռելն եկեք տարեք։
- Հա՜յ, օգնությո՜ւն... ըսպանեցի՜ն...
Վերի թաղից, ներքի թաղից,
Ճամփի վըրից, գործի տեղից,
Ճիչով, լալով,
Հարայ տալով,—
Էլ Հերմինե .
էլ հրանուշ,
Շարմազանով
ՕԵԿ Արտուր
Էլ ասֆալտի գեներալներ
Մանվել Սեյրան
Ֆլան, ֆստան
Գալիս են ու անվերջ գալիս,
ով գալիս է դոշ չի տալիս
Ով գալիս է՝ փող է տալիս.
Ու դիմում են դիվանբաշուն.
- Տո՛, էսպես էլ անիրավ գյո՜ւղ.
Ոչ խիղճ ունեն, ոչ ահ-երկյուղ.
… Գործը տվին Նիկոլ փաշուն:
Դե Նիկոլն էլ ծանր ու մեծ
«Բու՛հ» է անում,
ջահելներին դուրս է հանում,
Ամեն մինը առած մի բան.
Որը ձեռին մի հրացան,
Որը եղան, ցաքատ կամ սուր,
Որը թի, բահ, որը շամփուր,
Որը կացնով, որը փետով,
Որը ձիով, որը ոտով,
Որն անգըտակ, որը բոբիկ —
Դեպի դուշման օտար մարդիկ։
Դե Նիկոլն էլ բարձր տեղից
- Հանուն պատվի, արդարության,
Հանուն թափված անմեղ արյան,
Հանուն ազատ մեր աշխարհքի,
Հանուն աստծու և իր փառքի —
Բարձրացնում ենք մեր ձայնն ահա
Ու մեր սուրը նորա վըրա։
Ու ըսկսեց կըռիվն ահեղ։
Շռինդ, որոտ էստեղ, էնտեղ։
Կըրակն ընկավ շեն ու քաղաք,
Արյուն, ավեր, ճիչ, աղաղակ,
Ամեն կողմից սարսափ ու բոթ,
Ամեն կողմից մեռելի հոտ...
Մեկը փախավ Ամերիկա
Մեկը՝ Փարիզ, մեկը Մոսկվա,
Մեկը Լոնդոն կամ Կարակաս,
Ծաղկեց երկիրն ամայացած...
Իսկ մնացած մարդիկ իրար
Նայում էին ուրախացած-
Թե ո՞րտեղից արդյոք ծագեց
Էս ընդհանուր Շարժումը մեծ։

ԿԻՍԱՐԹՈւՆ ԻՄ ԵՐԱԶ


Կարծես ներշնչա՜նք են ամռան
անձրևները,
(առավոտ կանուխ նման ներշնչանք)
կարծես մեղեդի՜ են նրանց ձայները,
… Ու չե՜ս ցանկանում քնից արթնանալ:
Կարծես երկնքում մի կի՜ն է լալիս
և ուրախության արցունքներ թափում,
կարծես անցյալդ ներկա՜ է գալիս,
…Ու ցանկությունդ մարմի՛ն է առնում:
Ամռան անձրևները գո՜լ ու հաճելի
թափվո՜ւմ են գետնին կատաղած,
կարծես քնա՜ծ ես խորքում դրախտի,
Կո՛ւյր կարոտախտի գլուխը գրկած:
Մարմիններ դարձած ցանկություննե՜րդ
տաճարի քրմուհու ստինքերի նման -
կրքոտ այրո՜ւմ են փակված կոպերդ,
Որոնց փորձո՜ւմ ես ինչ-որ կերպ բանալ:
Անձրևոտ օրը - անհուն հայացքներ
անձրևոտ օրը - երգեր անավարտ՝
անձրևոտ օրը - պարող թիթեռներ,
… Ու չե՜ս ցանկանում քնից արթնանալ:
Անձրևների տակ կարոտն անգո՜ւյն է,
սպասումը դառնո՛ւմ է թափանցիկ շղա՜րշ,
ամռան անձրևը հոգևոր գարո՜ւն է,
… Ու չե՜ս ցանկանում քնից արթնանալ:
Ս.Ումառ-Հարությունյան

Կարոտն անիծված…


Փորձիր անընդհատ կարոտել
Ինչ-որ աչքե՜ր,
Ինչ-որ շուրթե՜ր,
Ինչ-որ պահե՜ր անցածից,
… Ոչ թե ապրի՜ր այլ ապրեցրո՜ւ
Այլ բան չկա՛ այս աշխարհից տանելու:
Փորձիր հեռվից փայփայել
Ինչ-որ աչքե՜ր
Ինչ-որ շուրթե՜ր
Ինչ-որ պահե՜ր անցածից,
… Բաց թողածը դա կորո՜ւստ չէ՝
Այլ փորձություն բարձրյալից:
Այնժամ հեռո՜ւն մոտի՜կ կգա-
Մոտիկ աչքե՜ր,
Մոտիկ շուրթե՜ր,
Ու խե՜նթ պահեր ներկայում,
Ու կպարես պա՜րդ խելառ
Հեռո՜ւ- մոտիկ անցյալում:
Փորձիր Սերը քո՜ մեջ տեսնել-
Կարոտի թաց աչքերով,
Օ՜ֆ, չգիտեմ էլ ի՞նչ գրեմ,
Թաքնվե՜լ ես, որ քեզ փնտրեմ կարոտով:
Փո՜րձ եմ անում իմ մեջ խեղդել
Ինչ-որ աչքե՜ր
Ինչ-որ շուրթե՜ր
Ինչ-որ պահեր անցածից,
Ու չի՜ ստացվում, դո՜ւրս է գալիս,
Որ սիրո՜ւմ եմ
Այդ սրիկա կարոտին:
Ուրվակա՜ն է իմ կարոտը
Ինչ-որ աչքերի՜,
Ինչ-որ շուրթերի՜,
Ինչ-որ պահերի՜ պահապան,
Չէ՜, չի՛ ապրում՝ ապրեցնո՜ւմ է
Զգացումով խելագար…
Կողքից նայողին ես թվում եմ խե՜նթ,
Գուցեև դատա՜րկ մի հեքիաթասաց,
… Ո՛չ ոք չգիտի, թե իմ սրտի հե՜տ
Ինչե՜ր է անում կարոտն անիծված:

Նոր Ճանապարհ


Երկիրս ասես
Մի հրե կաթսա՜
Հրաբխի պես ժայթքո՛ւմ է ներսից,
Տեսնես թե Աստված վերից ի՞նչ ասաց,
Ո՞ւմ ձեռքը դրեց մարխը իր այրիչ:
Ամբոխներն արդեն
Խելագարվա՜ծ չեն,
Խելագարվե՜լ են կրքերը վառված,
Մի ձե՛ռք է վառում ազգի ջահերը՝
Առաջնորդելով դեպի ապագա:
Երկիրը լի՜քն է ժպիտով անչար,
Նաև՜ հեգնանքով քմծիծաղներից,
Նույնի՛սկ հյուսիսի քամին է անճար
Կանգնե՜լ, մնացե՜լ սահմանագծին:
Ով Հա՜յ ժողովուրդ,
Բռո՛ւնցք ես նորից,
Իսկ ո՞վ չգիտի ուժը հարվածիդ,
Բայց սա ա՜յլ ուժ է, որ Հարությունից
Չգիտես հետո՜ թե ո՞ւր կտանի…
Խենթացած հրաբուխ
Հայաստա՜ն,
Բարի՜ ճանապարհ քո գործում,
Այսօր դարձել ես դժոխքի բերա՜ն,
Որ հանգի՜ստ ապրես գալիքում:

Հիշողությունս


Չե՜մ հիշում երեկ
Զո՞ւյգ օր էր թե՞ կենտ,
Ու կատաղե՜լ էր մայթերում քամին,
Հեռվից ականջս էր շոյում մերթ ընդ մերթ
Ծանո՜թ, մեղրածոր տխո՜ւր մեղեդին:
Քամին դեռ ոչի՜նչ,
Սի՜րտս էր տրոփում-
Ասես թախիծի մի խո՜ւլ արձագանք,
Ու պտտվո՜ւմ էր իմ մեջ քամու պես
Հոգի սառեցնող մի սա՜ռը հորձանք:
Քամին ասես թե
Հարսի շոր լիներ՝
Մաքո՜ւր, թափանցի՜կ ու սպիտակ,
Ու տարածվել էր տեսադաշտով մե՜կ
Շղարշո՜վ զատել անցյալ ու ներկա:
Ամպերը գոռո՜ւմ…
Սուլո՜ւմ էր քամին,
Հիշողությունս էր պայթել անկասկած…
Ու քեզ որոնող իմ խե՜նթ աչքերին
Ցերեկը գիշե՜ր էր դարձել մթագնած:

Սրտի լեզուն


Սերը ջե՜րմ է
Սերը խո՜րն է,
Ու շա՜տ ժլատ խոսքի մեջ,
Ասե՜նք ի՞նչ եմ գրում անկապ՝
Թե Սերը կա՛
Խոսքն ո՞ւմ է պետք:
Մինչև սրտից ելած խոսքը
Մարդու շրթին է հասնում,
Դառնում է խո՜ւլ մի արձագանք,
Բուն միտքը չե՛ս հասկանում:
Սրտի լեզուն պարզի՜ց պարզ է,
Ո՛չ ապառնի՜ կա, ո՛չ անցյալ,
Սրտի լեզուն դա մի ե՜րգ է
Առանց նոտա՜, առանց ձայն:
Սրտի լեզվի բա՜ռն է ա՛չքը՝
Արցունքո՜տ կամ անարցունք,
Եվ ինչքան էլ տքնի կյանքը՝
Կամ չար բախտը-
Ապարդյուն է
Սրտի լեզուն փակելու:

Փախուստ


Գնացքը հևո՜ւմ է, առա՜ջ է սուրում
Ետևո՜ւմ մնացին լույս աչքեր,
Կապտազգե՜ստ,
Կապտաչյա՜,
Կապտավո՜ւն մի կինա
Ու կրծքի՜ն խաչված զույգ ձեռքեր…
Գնացքը արագ տանում է հեռո՜ւ
Իսկ միտքս՝ արագ գնացքից,
Գնում եմ հեռո՜ւ, անհայտ ապագա-
Թողնելով զույգ աչքեր հուզալից…
Արդեն երեկո՜ է, աստղե՜րն են փայլում
Կողքի՜ց,
Դիմացի՜ց,
Վերևի՜ց,
Ետևում մնացած աչքե՜րն եմ հիշում…
Ու թվում է թե
Կանչո՜ւմ են նորից:

ժամանակի խոնավ քիթը

Արդեն տհաճ է
ժամանակի խոնավ քիթը,
Ու ժամանակը լորձոտում է ճանապարհս՝
լցված քաղաքական մեռելներով:
Մի կերպ բարձրացնում եմ ոտքերս-
Իջեցնելու տեղ չկա,
Ոմանք աղոթում են,
Ոմանք արտասվում
ուրախությունից նաև
տխրությունից,
Ոմանց մի բանակ անճարակությունից
լղոզվում է ժամանակով,
Նայում է վերև, որտեղ առաջ ինքն էր,
Մերկացնում է պարանոցը
ոչ թե հանրային ծառից կախվելու
այլ մի կերպ շնչելու համար…
Եվ տհաճ է հարբուխ ընկած
Ժամանակը…
10.05.18 Երևան

воскресенье, 6 мая 2018 г.

ԵՎ ԱՐԹՄՆԻ ԵՎ ՔՆԱԾ


Երեկվա օրն այս առավոտից
Բաժանում է մի անաստված գիշեր,
Որն էլ իր երկա՜ր, սառը մատներով
Թվում է հավերժ…
Հո՜ւյսը երեկվա մեռնո՛ւմ է դանդաղ-
Ամեն ինչ շրջվում է ինչպես որ կյանքում,
Ասես մի երկա՜ր, երկա՜ր ճանապարհ
Մեկ իսկ հպումով
Թաղա՜նթ է դառնում:
Ու պատռվո՜ւմ է թաղանթն այդ բարակ,
Ու ընկղմվում ես խո՜րքը անդունդի,
Որից կառչելու փորձերդ դատարկ
Խեղդում են քո մեջ
Ձա՜յնը կենդանի…
Ծանր կոպե՜րդ չե՛ս ուզում բանալ,
Դատարկության մեջ դատա՜րկն ես փնտրում-
Միևնույն է նույնիսկ եթե արթնանաս՝
Կողքդ ինչպես մի՜շտ
Փո՛ւչ ես տեսնելու…
Ս.Ումառ-Հարությունյան

… the battle

Կյա՜նքը թատրոն է,
Ի՛նքն էլ սցենարի հեղինակ,
Ի՛նքն էլ դերասան,
Ի՛նքն էլ ռեժիսոր,
Ի՛նքն էլ հուշարար,

    

Երկիրս նորի՜ց կիսա՜տ-պռատ է՝
Թավշյա ծածկոցով
Աչքի՜ց անտեսված…

    

Դատարկ ձեռքերս ո՞ւմ ուսին դնեմ,
Կյանքի հետ խաղամ դե՞րը հիմարի -
… Մնո՜ւմ է ձեռքերս բարձրացնե՜մ,
Որ գազանն ինձ հանգիստ հոշոտի:

    

Երկիրս նորի՜ց կիսա՜տ-պռատ է
Եվ Աչքը վերից տագնապ չի՛ տեսնում,

    

Միգուցե իրո՞ք սա Հայի բա՜խտն է,
Որ տրտնջում է
Ինչպես անցյալում:

    

Երկիրս նորի՜ց կիսա՜տ-պռատ է
Քաղաքականության մոլուցքով լեցո՜ւն,
Որտեղ հարգի է արյան հեղումը-
Այլ ոչ թե ձեռքե՜ր դատարկ ու մաքուր…

Վերնագիրը չգիտեմ (Շարմազանովի դուստր Նարեին)

Այնտեղ, որտեղ թվում է լռություն է, բղավում են մտքերը…ու մի միտք բղավեց «Շարմազանովի դստեր նամակը» վերնագրով:
     Ի՞նչ տարբերություն թե ով էր գրել, հասուն թե դեռատի
     Ի՞նչ տարբերություն ո՞ւմ դուստրն էր գրել, Շարմազանովի թե մի այլ մարդու,
     կարևորը, որ գրվել էր ու ՃՇՄԱՐՏՈՒԹՅՈՒՆ կար այդտեղ, ասեմ ավելին, որ եթե նույնիսկ Նարեն չի հեղինակը այդ տողերի ապա ՀԱՍՏԱՏ կարդացել է այն ինչ գրվեց այս գրողը տարած ճահճահոտ համացանցում:
Հաստատ կարդացել է, կարդացել են նաև համադասարանցիներն ու ընկերները ու ինչքան էլ փորձ անի ժպտալով ծածկել զգացած ցավը կամ վիրավորանքը այն անպայման կմնա կյանքի դառը կողմը դեռ չտեսած մաքուր աչքերում:
… որտեղի՞ց այդքան թույն մարդկանց մեջ…
     Միթե՞ իրոք քսան տարում ՀՀԿ-ն է ներարկել ու փոխել մարդկային կերպարը:
     Միթե՞ կարելի էր երեխային նման բաներ գրել, պիտակներ կպցնել, հորեղբոր անմարդկային արարքները բացատրել…
Չեմ ցանկանում ձեր մասին վատը մտածել, բայց…լավը մտածել չի ստացվում:
Միթե՞ ինչ-որ բան փոխվեց ու համոզվեցիք, որ հույսն է իրոք ամենավերջում մահանում-
     Սխալվո՜ւմ եք
     Ամենավերջում մահանում է կոտրված սիրտն ու ոտնատակ ընկած անմեղ հոգին:
Նարե ջան,
     կապ չունի թե ով է հայրդ, պաշտպանիր նրան քո իսկ ուժերիդ չափով, որպես հոր,
     փորձիր ատամերով պահել-պահպանել հայրական պատիվը,
     եթե դա չանես ապա վաղը ընկերոջդ չես պաշտպանի,
     մյուս օրը Հայրենիքդ:
Գրածներս գեղեցիկ խոսքեր չեն ու շատ կցանկանամ որ կարդաս ու անպայման մի պայմանով, որ սա լինի համացանցում կարդացածդ վերջին գրառումը մինչ հասունանալդ:
Հաջողություն քեզ կյանքում