Անանուն պոետը

Աշունը երկնեց մի Գարո՜ւն
Ու չհասկացվե՜ց
Ձմեռն ո՞ւր կորավ-

Ասացին մի ցնդած պոետ «անանուն»
Ջնջե՜լ է Ձմեռը
Սխալ բառի նման…

Փայլեցին պոետի աչքերը անփայլ,
Զույգ արեգակներ վառվեցի՜ն,
Վե՜ր ճախրեց
Ցավի՜ն, մորմոքի՜ն հաղթած,
Անո՜ւնն իր գրեց լեռան ծերպերին:

Գարունը եկա՜վ հալոցքը սրտում,
Ջնջե՜ց «անանուն» պոետի գիրը,
Հազար ձևերից անմահանալու
Պոետն ընտրել էր ամենահի՜նը…

Ջնջե՜լ էր կյանքի բոլոր ձմեռները,
Էլ ոչի՜նչ չկար հիշելու…

Այդպես են խենթանում պոետները՝
Գարունը սրտո՜ւմ-
Իրենք անանուն…