вторник, 28 ноября 2017 г.

Աշունը ծե՜ր ու տխուր


 Ծերացե՜լ է նոյեմբերը,
Հոդացավերը սրվե՜լ…
Ծա՜փ են տալիս ծառերը՝
Մե՜րկ, անամո՜թ, անվայել…
***
Ինչպես կնոջ մերկ  մարմին
Իրիկունն արևաքամ
Գիշերվա սև պատգարակին
Ծավալվե՜լ է ուժասպառ:
***
Ծեր Լուսի՜նն է թափառում
Հեռուներում ամպամած,
Տեսնես թե ի՞նչ է փնտրում
Սառն աչքերով կիսափակ:
***
Աղավնինե՜ր են կարծես
Ծվե՜ն-ծվեն ամպերը,
Աստղիկներին են հառել
Կարոտով լի աչքերը:
***
Թափառո՜ւմ է քամին
Աշնան անձրևը տանո՜ւմ,
Հարվածո՛ւմ է ժայռին
Ու սուլոցո՜վ ոռնում:
***
Ու լքո՜ւմ են մեկմեկու
Տերևները թափված,
Ցրտից եղյա՜մ է ծնվում -
Ասես մթան աղվամազ:
***
Չկա ո՛չ մի պատուհան,
Որ բա՜ց լինի այս ժամին,
… Հո՜ւշն է այրվում մոռացման՝
Այրում տերև՜ը վերջին:
***
Գիշերն ինչպես իջևա՜ն
Աներաշխիք հավատի՜,

… Ու սպասվում է մի խավար
Երազների՜ ավարտին:


вторник, 21 ноября 2017 г.

Մորս գիրկը մի արև՜… (ԵՐԱԶ)



Եկա՜վ…ու ասաց. «Եկե՜լ եմ»
Եկա՜վ, գալարվեց ճակատիս,
Արդյո՞ք շուտ չէր աճապարել
Ծերությունը ինձ այցի:

- Շո՜ւտ ես եկել ճակատս, տե՜ս,
Կնճիռներով պատեցիր:
- Շուտ չի՛,
Թե որ սիրտդ ցույց տամ ես քեզ-
Կսարսափես նայելիս:

Իրար վրա կնճի՜ռ-կնճի՜ռ
Սիրտդ կծիկ է դարձել,
Ծերությունը – ճակա՜տը չի…
Սի՜րտդ տարիքն է խոցել:

Այդ պահին էր՝ խոցված սիրտս
Մորս երգերը հիշեց,
Պա՜հ էր, հանկարծ մանկությո՜ւնս
Ճիչն իր վերջին արձակեց:

Երբ ճչացի՜-
Մայրս եկավ,
Վերցրե՜ց, կրծքին ինձ սեղմեց,
- Ի՞նչ է հոգիս, քեզ ի՞նչ եղավ,
Ո՞վ էր, որ քեզ վախեցրեց:

Մորս գիրկը մի արև՜ էր
Արև՜, որ մայր չի՛ մտնում,
… Մորս սիրտը լռությո՜ւն էր,
Մա՜յրս օրոր էր երգում…

Մորս տա՜ք ու ոսկեգո՜ւյն
Վարսերն ընկան ճակատիս,
Համոզվեցի՝ աշխարհում
Չունե՜մ ուրիշ սրտակից:

… Մա՜մ ջան, խո՜րթ է այս աշխարհը,
… Մա՜մ ջան,  օրորդ եմ ուզում,
… Մա՜մ ջան, սրտիդ խո՜սքն ու բառը
Թող գլորվե՜ն իմ սրտում…

* * *
Բացվող տխուր մի նոր օ՜ր էր
Իր լռությամբ անսովոր,
Մայրս չկա՜ր,
Առավո՜տ էր

Բիրտ ու դաժան շողերով…   

пятница, 17 ноября 2017 г.

«Աղո՜թք»



Անունդ «Աղո՜թք»  եմ դրել,
Աղոթելն այդպես հարմա՜ր է,
Դու շա՜տ լավ գիտես, սիրելի՜ս,
Որ աղո՛թք լինել - դա շատ բարդ բան է…

Թե ինչո՞ւ աղոթք, ի՛նքս էլ չգիտեմ,
Չէ՞ որ, ո՛չ մի աղոթք չի՛ իրականացել,
… Այս հույզի՜, մտքի՜ անողոք դարում
Սրբերը փախե՜լ,
Սուրբ չի՛ մնացել…

Շուրթերիս եզրին անդո՜ւլ ու անքո՜ւն
Աղոթքիս բառերը հարցականնե՜ր են,
Որ հավաքվել են մի ամբո՜ղջ կյանքում
Ու նաև՜… պատասխաննե՜ր են…

Ասե՜մ, որ աղոթքս նաև լռությո՜ւն է՝
Խո՜րն, անհատա՜կ, անսահմա՜ն…
…Դու ճի՛շտ ես, աղոթքս կրկնությո՜ւն է,
Իսկ քեզ հարկավոր է մի Նո՜ր
Մի Նո՜ր բան…

Բառերս մոլո՜ր,
Քայլե՜րս ակամա,
Աչքերս մթնա՜ծ,
Քո գլխին կարոտ կրծքով դառնահամ
Ես իմ աղո՜թքն եմ ասում.
- Արի՜, քո գրկում խաղալի՜ք դառնամ:

Անունդ աղո՜թք է դարձել,
Շուրթերիս հպված մի կարո՜տ,
… Ու համբուրում են սիրո հիշողությանը
Բառո՜վ
Բախտատավոր…


четверг, 16 ноября 2017 г.

Մարդ-Աչք


Աշխարհից պոկված փոքրի՜կ մի պատառ
Տեղավորվել է մարդու աչքերում,
Եվ ով փորձո՜ւմ է պատառն այդ կարդալ
Հայտնվո՛ւմ է մի օտար աշխարհում:

Տիեզերքի են նման աչքերը մարդու-
Ի՜նչ ասես որ չկան այնտեղ՝
Էլ ցա՜վ,  էլ երկյուղ…
Ու թե փորձո՜ւմ ես մինչև վերջ կարդալ-
Հայտնվում ես մի շնչող թակարդում:

Հառաչող մարդու աչքերը «սև՜» են
Արտասվող մարդու աչքերը «կապո՜ւյտ»
Ծիծաղող մարդու աչքերն ուրի՜շ են
Անհո՜գ, անտարբե՜ր մարդու աչքերը՝
Դատա՜րկ ու անգույն:

Սիրող աչքերը ուրի՜շ գույն ունեն-
Այդ գույնն անհա՜յտ է, դեռ չունի՜ անուն,
Ասես տխրությունն իր գույները քամել՝
Բազմագույն բերկրանք է լցրել աչքերում:

Ո՛չ ոք չգիտի թե ո՞ւր կտանի
Սիրո բիբերով գծած ճանապարհը,
Ո՛չ ոք չգիտի թե ո՞ւր կհասնի
Աչքերի միջով քայլող Մարդ-Աչքը:

Սիրո աչքերը՝
Ալեբախության մի ալիք հզոր…
Լեռնապարերով փակված փակուղի…

…բայց ափ կելնես եզերքում մի նո՜ր
Ուր  ցա՜վ չի լինի,
և արթնացումնե՜ր ահեղ տագնապի…



Երե՜կ-այսօր

* * *
Ասո՜ւմ են
երեկ եղել եմ հարբա՜ծ՝
Հայհոյե՛լ եմ բոլորին…
Երե՜կ
Մի կին ինձնից հեռացավ -
Տառապանքս ուսերին:

Իսկ ինչո՞ւ եմ ծա՜նր այսօր
Թե տառապանք էլ չունեմ,
Հիմա հարբած նրանով
Տառապանքս կհիշեմ…

Երեկ լա՜վ էր՝
Կանաչ արև՜.
Կապույտ դաշտե՜ր,
Ամպե՜ր, ամպեր վարդագույն,
Այսօր կարծես սև՛ են հագել
Երազներս անցավոր…

Խառնվել են
Երե՜կ-այսօր,
Այսօ՜ր- երեկ
իրար հետ,

Չե՛մ հասկանում - ես երե՞կ եմ
Թե՞ այսօր եմ առհավետ:



понедельник, 13 ноября 2017 г.

«Առաւօտ լուսոյ»



Ուր նայո՜ւմ ես՝ պղինձ դեմքեր,
Կանա՜յք, մայրե՜ր սգավոր,
… Մեկ էլ հանկա՜րծ դո՛ւռդ են թակում
Հացի համար մի կտոր…

***
Այսքան ցավի՜ց, այսքան դավի՜ց
Ո՜վ ասես որ չի՛ ցնդի,
ՄԱ՜ՐԴՆ  է մորթվում հանուն հացի
(Դե ե՛կ, Վարդապետ ու մի խենթացիր…)

***
Մի կին ծաղկավոր շորերն իր հագե՜լ-
Որդո՛ւն է սպասում ձեռքերը կրծքին,
…Որդին վաղո՜ւց հող է դարձել
Ու պատնեշվել սահմանին…

***
Սպասո՛ւմ է դարձել կենսակերպը
Մայրական խեղճացա՜ծ, չորացած շրթին,
Մայրական հոգին մորմոքող վե՜րքը
Խի՜ղճն է դարձել Արարչի…

***
Անտարբերությունը բազմե՛լ է գահին,
Արդարության  վրա՝  առնետնե՜րը,
Լափո՜ւմ են, կրծո՜ւմ մարդկային հոգին
Հավատքի «եկած» գազանները:

***
Ու խենթացած Վարդապե՜տը
Խենթանո՜ւմ է կրկնակի…
… Մեր Մայրերը չե՛ն խենթանում-
Այս ամենը խո՜րթ է նրանց ականջին:

***
Թե քա՜ր լիներ սիրտդ Աստված-
Այս ամենից կճաքե՜ր,
Ի՞նչ նյութից ես դու արարված
Այսքան դաժա՜ն,  անտարբեր:

Կգա՜, կգա՛ Լո՜ւյս կբացվի

Կարմի՜ր, Կապո՜ւյտ, Ծիրանագո՜ւյն
Իմ սո՜ւրբ հողում հայկազյան,
Ու կուլ կտա օտարածին
Առնետներին  սելջուկյան…


Երե՜կ-այսօր

* * *
Ասո՜ւմ են
երեկ եղել եմ հարբա՜ծ՝
Հայհոյե՛լ եմ բոլորին…
Երե՜կ
Մի կին ինձնից հեռացավ -
Տառապանքս ուսերին:

Իսկ ինչո՞ւ եմ ծա՜նր այսօր
Թե տառապանք էլ չունեմ,
Հիմա հարբած նրանով
Տառապանքս կհիշեմ…

Երեկ լա՜վ էր՝
Կանաչ արև՜.
Կապույտ դաշտե՜ր,
Ամպե՜ր, ամպեր վարդագույն,
Այսօր կարծես սև՛ են հագել
Երազներս անցավոր…

Խառնվել են
Երե՜կ-այսօր,
Այսօ՜ր- երեկ
իրար հետ,

Չե՛մ հասկանում - ես երե՞կ եմ

Թե՞ այսօր եմ առհավետ:

вторник, 7 ноября 2017 г.

Հողն ամոթից գետի՜նն է մտել



Լքված ծնո՜ղը՝  լինի հա՜յր թե մա՜յր
Ի՜նչ էլ որ լինի՛,  ներո՜ւմ է որդուն,
Հո՜ղը,  չի՛ ներում որդուն դավաճան՝
Անե՛ծք է դառնում նրա ողջ կյանքում:

Մեր Հողը այնքան արյո՜ւն է խմել,
Այնքա՜ն է հագեցել արյամբ,
Որ ծաղկի սերմի պես նրա սերմե՜րը
Չե՛ս կարող ցանել որտեղ կամենաս:

Հիմա Հո՜ղը մեր կարմի՛ր է հագել,
Վշտից դաղվո՜ւմ է, դաղո՜ւմ ինքն իրեն,
Խմած արյունից  չէ  այդպես կարմրել
Այլ ամոթի՜ց, որ լքո՜ւմ են իրեն:

Ասա՛,  ի՞նչով ես տարբերվում
Ներքին ոսոխից սրիկա,
Որ հայոց կաթին  թո՜ւյնդ ես խառնում՝
Թողնո՜ւմ, լքո՜ւմ ես Հողդ պապական:

Այսօ՛ր հեռանա՜լդ - մի կոտրած թև է,
Կամ էլ ոլորված ո՛տք է պատահմամբ,
Վաղն օտար հողում քո՛ որդիները
Մե՜ջքդ կկոտրեն, հավատա՜…

Կներե՞ն արդյոք քո պապերը քեզ,
Որ արծիվնե՛ր են եղել դարեդար,
Հո՜ղն ամոթ ունի,  դու ամոթ չունե՞ս,
Որ ընկրկում ես որդերի առաջ:

Նման բան եղե՞լ է՝  արծիվը հանկա՜րծ
Դիրքերն իր զիջեր՜,  վհատվե՜ր,
Նման բան չի՛ եղել,  նման բան չկա՜ր-
Որ հո՜ղն ամոթից գետինը մտներ:

Հո՜ղը,  չի՛ ներում դավաճան որդուն ՝
Նրա ողջ կյանքում դառնում է անե՛ծք:
 …Մա՜հդ կգտնես օտար հողերում,

… Հողն ամո՜թ ունի, դու ամոթ չունես:

суббота, 4 ноября 2017 г.

Տե՜ր, ինձ հավատա՜…

Տե՜ր, ինձ հավատա՜…
Քեզնից չե՛մ խնդրել ոչինչ
Այս կյանքում՝
… Հանգստանում եմ ծնկներիս վրա,
Իսկ թվո՜ւմ է  թե աղո՜թք եմ անում:

… Շա՜տ էի ջահել,
Երբ որոշեցի Տո՛ւնն իմ ունենալ,
Սարքեցի՝ ստացվեց՝
Հատակը ամո՜ւր, պատերը կանգո՜ւն,
…բայց տանի՜ք չկար:

Խնդրեցի տանի՛ք լինես իմ տանը՝
Ծածկես -
ինչպես մա՜յրն է ծածկում իր որդուն…
… Հենց այդ օ՜րն էր որ հորդ անձրև եկավ՝
Թրջվեցի՝ ինչպես անտո՜հմ, անտեր շուն…

Այդ օրվանից է, որ  չե՛մ խնդրում ոչինչ,
Ո՛չ էլ մտքումս աղաչո՜ւմ…

… Հանգստանում եմ ծնկներիս վրա,

Քեզ թվո՜ւմ է  թե աղո՜թք եմ անում:

Մեկ անգամ ենք ծնվո՜ւմ

Մեկ անգամ ծնվո՜ւմ ենք,
Մեկ կյա՜նք ենք ապրում,
Սակա՜յն, ցանկանում ենք հազա՜րը,
Քանի որ կյա՜նքը…

Կյանքն ամե՜ն անգամ
Մեզ մատուցում է միմիա՜յն չարը…

Երկինքը նոթո՜տ է, անընդհա՜տ թխպոտ,
Խառնվում է միշտ երկրի գործերին,
Իսկ կյանքը ինչպես գիշեր սևամորթ
Ձգվո՜ւմ է,
Փորձո՜ւմ հասնել երկնքին…

Թե ի՞նչ կա այնտեղ, ո՜չ ոք չգիտի,
Ինչ որ կա այստե՛ղ է՝  այս դժոխք հողում,
( Ա՜յ, օրինակ ինձ սիրում էր մի կի՜ն,
Սակայն նախընտրեց երկինքը անհուն…)

Ճերմա՛կ էր հագնում – երկնքի՜ պես պարզ,
Հանվում էր՝  բոցն էր իմ սիրտը լափում,
Ասում էր.
- Քո՜նն եմ, սակայն ինձ համար,
Միայն անհունն է կարևոր կյանքում:

Ասում եմ.
- Երկի՜նք, աչքերիս համար
Ինչո՞ւ ես ընտրել սրբագույնը,
Երբ հո՜ղ եմ լինելու և հողի նման
Սև՜ է լինելու իմ պատմությունը…

Ո՞վ է խենթացել, որ սևին ընտրի,
Սևով անցկացնի օրերը կյանքի,
Սևով գա՜, գնա՜, սևով տառապի՜
Եվ ընդամենը մե՛կ անգամ ապրի…

Սևով սպիտակի վրա եմ թևում,
Դեռ ճանապարհի՜ն եմ,
Դեռ տեղ չե՜մ հասել,
Նույնիսկ ճամփին եմ որոնումներում,
Բայց ինձ համար տե՜ղ
Դեռ չի՛ ազատվել…

Հրաժարվո՜ւմ եմ քեզանից, կյա՜նք,
Որ քեզնով պե՛տք է մեկ անգամ ապրեմ,
Ինձ հազա՜րն է պետք
և հազար անգա՜մ

Ուզո՜ւմ եմ ապրել ու սիրել…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին, Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում, Մարդի՜կ…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին,
Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում,
Մարդի՜կ…

-Ա-

Համակերպվե՞լ
Համակերպվել ա՜յն մտքի հետ,
որ ա՜չքն արդեն ա՛չք չի դառնում,
ձե՜ռքը… արդեն ձե՛ռք չի դառնում,
ոտքը արդեն խարի՜սխ գցել
ու գամվե՜լ է հենց ա՜յն տեղում,
որտեղ Նրա մեջքը գրկե՜լ…
համբուրվե՜լ եմ
այս քաղաքո՜ւմ,
այս փողոցում,
… նստարանին
ո՜չ  շատ վաղուց:

Առանց Նրա
քաղաքն էլ այն քաղա՜քը չի,
փողոցն էլ այն փողո՜ցը չի,
ժամը արդեն թի՜վ է դարձել՝
զրոյական դատա՜րկ մի թիվ,
և ամե՜ն խոսք, ամե՜ն մի բա՜ռ-
կա՛նչ է դարձել
կարոտախտի:

Այգին աշնան շո՜ր է հագել
ու փլվել է նստարանին-
հենց ա՜յն տեղում,
որտեղ Նա՛ է նստած եղել,

Սլանալը քա՜յլ է դարձել,
… դանդա՜ղ, հանգի՜ստ,  մտամոլո՜ր
ու գլխահա՜կ
պտտվում եմ այս քաղաքում
աննպատակ:

Չէ՜, իմ սրտին մեղք չե՛մ գալիս,
Աշխատո՜ւմ է , դեռ կաշխատի
Ի՜նչ էլ լինի,
Մեղք չե՛մ գալիս և շուրթերիս,
Որ շուրթերն  Իր  չեն համբուրում,

Մե՜ղք եմ գալիս իմ մատներին,
Որ վարսերն Իր էլ չեն շոյում,

Որ չե՜ն շոյում կո՜ւրծքն անհանգիստ՝         
Վանդակն ընկած ճնճղուկի պես
Թպրտալիս,

Մե՜ղք եմ գալիս իմ մատներին,
Որ կծկվո՜ւմ են, դառնում բռունցք
Ձանձրանալիս:

Չգիտե՜մ էլ  թե գրածս դարձավ
Սիրե՞րգ
Թե՞ եղերերգ ցասումնալից…
Բայց գրված է բռունցքներո՜վ,
Հե՛նց այն պահի՜ն,
Երբ որ սի՜րտս էր աղաղակում
այս քաղաքո՜ւմ
այս փողոցո՜ւմ
… նստարանին,
Որտեղ հե՜տքն է Նրա մաքրե՜լ-տարե՜լ
Աշնան քամին:

Առանց Նրա քաղաքն արդե՜ն դուր չի՜ գալիս,

Թվո՜ւմ է թե Տեր Աստվա՜ծը կատակե՜լ՝
Այս քաղաքում միա՜յն-միա՜յն
Ադամնե՜ր է արարել
Ու ստիպում է այդ մտքի հետ
Համակերպվե՜լ,
Համակերպվե՜լ,
Համակերպվե՜լ…

-Բ-

Գիտե՜մ,
Հիմա հեռվում մի Կի՜ն
Պատրաստվո՜ւմ է աշխատանքի,
Ա՜չքն է ներկում սև մատիտով,
Շրթներկով  Իր շո՜ւրթն ընգծում,
Փղոսկրյա կարմի՜ր սանրով
Սանրվելու փո՜րձ է անում,

Փո՜րձ է անում սանրվելու-
Մոռանալո՜վ,

Որ մատներս հազա՜ր անգամ
Իր սանրից լա՜վ են սանրում,

Որ շուրթերս Իր շուրթե՜րը
ընդգծել են
Ճի՛շտ նույն չափով,

Որ ոտքերս,
Դիրիժորի փայտիկի պես
Չա՜փ են տվել Իր ոտքերին-

Ուղեկցելու
այս քաղաքո՜ւմ,
այս փողոցում,
… նստարանին,
Որտեղ հիմա աշունը մե՜րկ
Փռկվել է մարմնով մե՜կ…

Իսկ ես սեղմած բռունցքներով
Չգիտե՜մ թե ի՞նչ եմ գրում՝
Սիրե՞րգ,
Ձոնե՞րգ,
Թե՞ եղերերգ…
Ու փորձում եմ
Համակերպվե՜լ,
Համակերպվե՜լ,
Համակերպվե՜լ…

Խենթ չի՛ լինում աշնան քամին,
Խե՜նթը մե՜նք ենք լինում,
Մարդի՜կ…


ԼԵՐԴՈՒԿ




Քունքիս զարկի պես համաչա՜փ
Մեկ մոտենո՜ւմ եմ քեզ, մե՛կ էլ  հեռանում,
Փաստորեն ստացվում է մի կարճ Ճանապարհ,
Որը ո՛չ մի կերպ չե՛մ հաղթահարում:

*
Կյանքը դահի՜ճ է, ստիպո՜ւմ է սողալ,
Դո՜ւրս գալ իր կացնի հարվածի տակից,
Բայց ես ո՜տք ունեմ, չգիտե՜մ սողալ
Եվ ամե՜ն նյարդով կախված եմ կյանքից:

Կյանք-դահիճ խնդրո՜ւմ եմ դիմակդ հանի՛ր,
Ուզո՜ւմ եմ աչքերդ տեսնել,
Ինչո՞ւ է դիմակդ մի տեսակ կարմիր-
Ինձ թվո՜ւմ էր որ պե՛տք է սև լիներ:

Ձեռքիս մի ճաքած գա՜վ է հայտնվել,
Հոգուս մածուցի՜կ, թո՜ւնդ գինով լցված,
Արդեն սկսել եմ կարմիրը ատել-
Իմ երազների արյունով հարբած:

Քունքիս զարկի պես դողո՜ւմ են ձեռքերս,
Մեկ մոտենո՜ւմ եմ, մե՛կ էլ հեռանում,
Կյա՜նք, քո կացնի տակ սիրե՜լ եմ, սիրո՜ւմ եմ,
Բայց ձուլված եմ մնում դատարկում:
*
Ների՜ր ընթերցող, հարբե՜լ եմ մի քիչ՝
Սեփական հոգուս ծո՜ւծքն եմ կուլ տվել,
Մի դա՜ռը լերդուկ է, որ իմ կոկորդից
Չե՛մ կարողանում

Ո՛չ մի կերպ հանել

Իմ քաղաքում Հաց չունեցո՜ղ Ինչքա՜ն ասես…

Իմ քաղաքում
Հաց չունեցո՜ղ
Ինչքա՜ն ասես…

Ի՞սկ ես…
Իսկ ես հիմարի պե՜ս
Բան եմ գրում աղքատությա՜ն
Սովածության մասին-
Այնպե՜ս՝
Ասես հա՜ց եմ տալիս սովածներին:

Մեկը լինի՜ ասի անկեղծ.
Դե՜ գրածդ վերցրո՜ւ ու կեր,
Տես կդառնա՞ կո՜ւժը կուլա,
Խեժը արդյո՞ք խունկ կդառնա,
Սուրբը արդյո՞ք սուրբ կմնա-
Փորդ արդյո՞ք կկշտանա…

Հա՜ց ես տալիս
Առանց ցորե՜ն, առանց հասկի՜,
Ջո՜ւր ես տալիս առանց թասի.
- Ա՛ռ,  քեզ սնո՜ւնդ հոգևոր:

Իսկ քաղաքո՜ւմ՝
Ի՛մ քաղաքում
Ինչքա՜ն ասես հա՛ց չունեցող,

… չքավոր…

ԱՂՄՈւԿ


Ամենաբա՜րձր աղմուկը սրտի՜նն է,
Երբ բղավում է
Թափառող ներկան  կամ
Գալիքը թաքուն,
Տեսնես աշխարհում ուրիշ էլ ի՞նչ կա,
Որ մեզ բոլորիս իրա՜ր է կապում…

Աղմուկով ծնվո՜ւմ ենք, մահանո՜ւմ,
Աղմուկով սիրո՜ւմ ենք
Աղմուկով ատո՜ւմ
Նույնիսկ հոգով խուլ մարդն է
Պատե՜հ անպատեհ
Հաճախ աղմկում…

Ամենահետքրքիրը սիրելու աղմուկն է,
Ամենադաժանը՝ խանդը աղմկող,
Մահվան աղմուկը ամենատաղտո՜ւկն է
Լռելու աղմուկը՝
Ամենակարող:

Դե ե՜կ ընթերցող, միասին լռենք
Ծիծաղի՛ աղմուկով,
Աղմուկով վշտի,
Ե՛կ չարհամարենք պոետի ստեղծա՜ծ

Աղմուկը սիրո՜ ու հրաժեշտի…

Լեզուն աստղերի…



*
Ակնթարթները ձգվո՜ւմ են
Դառնում պա՜հեր,
Պահերը ձգվո՜ւմ դառնում են ամի՜ս,
Կյանքի ընթացքին լրիվ անտարբեր

Դու քո պատյանից դեռ դուրս չե՛ս գալիս:

*
Ամե՜ն մի աստղ
Մի սպիտակ մեղու,
Լուսինը՝ մայր-մեղու արծաթից,
Գիշերվա շուրթից մի քա՜ղցր է ծորում

Դու քո պատյանից դեռ դուրս չե՛ս գալիս:

*
Խոհդ քնած է պատյանում-խեցի
Քնով համակո՜ղ,
Քնով անձկալի՜,
Ասե՜ս գալիքը գրկել անցյալին

Ու քեզ չի՛ թողնում դուրս գալ պատյանից:

*
Եվ հանկարծ երկնից
մի աստղ է ընկնում
Գիշերվա խորունկ պարտեզի վրա,
Քեզ թվո՜ւմ է թե մի լո՜ւր ես ստանում
- Գիտե՞ս,
Ճամպրուկս կապե՜լ եմ հիմա:

*
Դու քո պատյանից
շպրտվում ես դուրս,
Վազո՜ւմ գալիքին ընդառաջ,
Դու շա՜տ լավ գիտես լեզուն աստղերի,
Աստղապարսերի պա՜րը խենթացած:

*
Գիշերվա կպչո՜ւն ու մերկ ձեռքերով,
Փորձում ես գրկել խո՜հդ կարոտի,
Կարոտի շուրթից ծորում են քաղցրով
Ակնթարթնե՜րը
Սպասվող պահերի…

*
Եվ ստացվո՜ւմ է, որ այն ա՜ստղ-մեղուն
Սայթաքե՜ց ընկա՜վ, մահացավ,
… Չէ՞ որ գիտեի՜ր աստղերի լեզուն,
Ուղակի չուզեցար հավատալ:

*
Ակնթարթները դառնում են պահե՜ր,
պահերը օրե՜ր…
տարինե՜ր…

Դու նորի՜ց փակված խեցի-պատյանում
Լրի՜վ
Անտարբեր…



ԹՈՌՆԻԿ-ԲԱԼԻԿՆԵՐԻՆ



Ավելի նուրբ բան չկա՛ աշխարհում,
Քան թաթի՜կը նուրբ թոռնիկ-բալիկի,
Ինչքա՞ն բերկրանք է բերել մեզ կյանքում
…և դեռ կբերի՜:

* * *
Ուզում եմ փա՜ռք տալ, բայց չգիտեմ ո՞ւմ,
Որ իմ թոռ-բալի՜կը, երբ որ մեծանա,
Իմ ձեռագրերը պահի ձեռքերում՝
Շուռումո՜ւռ տա՜, կարդա՜, զարմանա:

- Ա՜խ, պապի՜կ, պապիկ վի՜շտ ու ցավ ապրած,
Այս ի՞նչ դժվար ես ապրել աշխարհում,
Պապի՜կ ջան, ինչո՞ւ փոքր ժամանակ
Ես դա չե՛մ տեսել քո պարզ հայացքում:

Սեղմե՜լ ես գրկումդ, գլուխս  շոյե՜լ,
Սրտումդ հազա՜ր ու մի երազանք,
Ինձ հիմա՛ է պետք քո կրծքին փարվել
Ասել. «Պապիկ ջա՜ն, տես ո՜նց մեծացա»

Հիշո՜ւմ եմ, պապի՜կ ջան, ծոցումդ տաքուկ
Քանի՜- քանի՜ հատ հեքիաթ եմ լսել,
Հիմա քո գի՛րն եմ քեզ համար կարդում,
Բայց դու չե՛ս լսում,  քնե՜լ ես հավերժ:

Հիմա դու չկա՜ս և տողերը քո
Սահո՜ւմ, ընկնում են մատներիցս ցած,
Արևի բուռ-բուռ ոսկի շռայլող
Այս ի՞նչ մտքեր ես թողել ինձ ընծա:

Շա՜տ-շատ բառեր կան, որ չե՛մ հասկանում,
Մտքեր կա՜ն խո՛րթ են ինձ համար,
Քի՜չ էլ մեծանամ քո ձեռագրերում
Գիտե՜մ, կգտնեմ մի նոր ճանապարհ:

Պապի՜կ ջան, այս ի՞նչ բաներ ես գրել,
«Սրտումս դատա՜րկ, սրտումս տխո՜ւր»
Բա՞ ես, պապի՜կ ջան,  ո՞ւր էի կորել-
Միշտ ասո՜ւմ էիր, որ կա՛մ քո սրտում:

Այս ի՞նչ ես գրել,  բան չե՛մ հասկանում,
Մեկ գրել ես «սիրո՜ւմ եմ» ու մե՛կ էլ «ատում»,
Պապի՜կ, նման բա՜ն չկա՛ աշխարհում-
Սիրող սրտերը ինչպե՞ս են ատում:

Միգուցե շո՞ւտ է քեզ ընկալելը,
Դու էլ այսքան շո՜ւտ հեռացար ինձնից,
Մեր դասարանի բոլոր տղաները
Խոսում եմ միայն իրենց պապիկից:


Իսկ ես ձեռագրերդ եմ սեղմում իմ կրծքին՝
Ինձ հետ դպրո՜ց եմ տանում,
Ինձ հետ բերո՜ւմ տուն,
Մի բան եմ հասկացել, որ Ժամանակի՜ն
Կանգնեցնել չկա՛, դադար չի՛ լինում:

* * *
Աշխարհում սուրբ բան քան սի՜րտը մանկան,
Չի՛ եղել երբե՛ք, չկա՛ նման բան,
Ինչքա՞ն բերկրանք են բերել մեզ կյանքում
Նրանց թոթովա՜նքն ու թաթիկները տաք:







ՔԱՂՑՐ ԴՈՂ



Երբ համբուրվո՜ւմ ենք-
Աչքե՜րդ ես փակում
Կամ աչքի տակով գողունի նայո՜ւմ,
Գիտե՜մ թե ինչ կա՛ աչքերիդ խորքում՝
Ա՜յն, ինչը ո՜չ ոք չունի աչքերում …
*
Դու սրտիս նման
Կարծես թե ի՜մն ես,
Բայց և ի՜մը չես միաժամանակ,
Ուզում՝ թպրտո՜ւմ ես,
Ուզում ես կանգնո՜ւմ ես,
Նայո՜ւմ ես, նայո՜ւմ այլ տեսակ:
*
Մեծ սիրո ծովին քամի՜ն է ընկեր՝
Հզոր ալիքներ բարձրացնող,
Բամբասող ծառե՜ր, արև՜ ու անձրև՜,
Եվ մեկ էլ կո՜ւրծքդ՝
Կրքից դողացող:
*
Կի՜րքը, սիրելիս,
Խանդի նմա՜ն է՝
Ծնվում է,  երբ որ նրան չե՛ս սպասում,
Ալիքի նման գալի՜ս հարվածում է,
Ալիքի նմա՜ն կորչում մարմնում:
*
Անձև-անմարմին ձուլվում ենք իրար,
Ինչպես որ բա՜ռն է ձուլվում ականջին,
Ու օրորվո՜ւմ է աշխարհը համայն,
Մեզ քշո՜ւմ, տանո՜ւմ է համընթաց քամին:
*
Գրկո՜ւմ են ձեռքերդ
ուսերս նիհար՝
Ափերում շիկացած ավազ երազում,
Ի՞նչ են շշնջում շուրթերդ խոնավ,
…Կի՜րքը, սիրելիս, քեզ շա՜տ է սազում:
*
Երա՜զ ես փնտրում,
Ցնորքի ափե՜ր,
Գերված մարմի՜ն ես փնտրում լազուրում,
Իսկ ես միամիտ բանաստեղծի պես
Թերթո՜ւմ եմ, սերտո՜ւմ սիրո քո լեզուն:
*
Կո՞ւրծքդ է դողում
Թե՞ ափս այրված
Շիկացած մարմնիդ խոռոչից,
Զգո՞ւմ ես թե ինչպե՜ս խենթ կիրքը ժպտաց
Ու հալվե՜ց տենչից:
*
Ծիածանվում է անձրևն արևին,
Ծիրանաձևը շո՜ւրթն է կախ գցում,
Վերջի՜ն կաթիլն է ընկնում արցունքի՝
Լուծվում դրախտում:
*
Եվ սա վերջը չի՝
Աչքե՜րդ ես փակում,
Կամ աչքի տակով գողունի նայո՜ւմ,
Գիտե՜մ թե ինչ կա աչքերիդ խորքում՝
Ա՜յն, ինչը ո՛չ ոք չունի աչքերում …