понедельник, 2 октября 2017 г.

Մտքե՜ր, մտքե՜ր, մտքե՜ր…


Թե չլինեմ ես
էլ ո՞վ կգրի քո մասին այսպես,
Գիտե՞ս
թե ինչքան դանդա՜ղ է զարկում
Սի՜րտս առանց քեզ:

Գիտե՞ս,
Թե հողը ինչքա՜ն թեթև էր տանում
Իմ ներկայությունը,
Հիմա ասո՜ւմ է  թե  ծանրացե՜լ  եմ,
Ծա՜նր եմ առանց քեզ:

Գիտե՞ս, մեկն  ասաց անկեղծ.
- Ա՜յ  վա՜յ-բանաստեղծ,
Աշխարհը հո չկործանվե՞ց,
Ի՞նչ ես «վայ ու վույ»- դ  դրել,
Քանի՞ նման սե՜ր է եղել…
Մի՞թե արդեն չի՜ հեշտացել
Եվ՜ սիրելը,
Եվ՜ ատելը,
Չսիրե՜լն ու բաժանվելը…

Չէ՜,
Նմա՜նը դեռ չէ՜ր եղել,
Ապրել ահո՜վ,
Ապրել վախո՜վ,
Որ կարող է էլ չտեսնե՜ս,
Վերջին պահին ա՜չքդ փակես
Շշնջալով.
- Ես գնացի՜… առա՜նց քեզ տես:

Առանց նրա ապրել օրո՞վ,
Երբ օրե՜րդ արդեն հաշված
Ցվրվել են այսուայնտեղ,
Իսկ ժամերդ սղոցն առե՜լ
Սղոցում են նյա՜րդ ու ուղեղ.
- Չի՛ գա,
- Չի՛ գա,
- Ի՞նչու սպասել…

Չէ՜, ոչի՜նչ էլ չի՛ հեշտացել,

Ավելի՜ է դժվարացել,
Ավելի՜ է ծանրացել ու
Ու ավելի՜ ծանծաղացել ,
Ու թվո՜ւմ է թե առանց քե՜զ
Ոչի՜նչ,
Ոչի՜նչ,  չի՛ մնացել:

Իսկ ինձ ասո՜ւմ են
Միթե՞ արդեն չի՜ հեշտացել…
Չի՛ հեշտացել,

Ավելի՜ է դժվարացել…

Комментариев нет: