среда, 25 октября 2017 г.

ԱՇՆԱՆ ԱՌԱՎՈՏՆԵՐ



Ամեն մեկն ունի իր առավոտը

Առավո՜տը… մեր աչքերի գո՜ւյնն ունի,
Սակա՜յն,  խո՜րքը չունի մեր աչքերի,
Շա՜տ է նման մենակության անհունին՝
Դեղնակարմի՜ր,
Դեղնականա՜չ,
Տխո՜ւր աշնան տեսքն ունի:

Առավոտները թվում են անդե՜մ,
Ճի՛շտ  խոսքի նման, բայց ասված  իզո՜ւր,
Ինչպե՜ս անհանգիստ  ուրվապատկերներ՝
Մեկ պայծառանո՜ւմ են,
Մեկ՝ գունաթափվում:

Առավոտները աչքերով աշնա՜ն,
Կապո՜ւյտ աչքերի, կապո՜ւյտ արցունքով,
Մոգական ցոլքը կլանող բյուրեղի նմա՜ն
Դառնում են շղա՜րշ – կապտագո՜ւյն մի քող…

… Ցանկացած վայրո՜ւմ,  ցանկացած երկրո՜ւմ
Ա՜չքերն ուղղում ենք  վե՜ր՝ նայում երկնքին,

Եվ մե՜զ  թվո՜ւմ է - մենք մե՛զ են տեսնում՝
Հայացքն ուղղելով առավոտներին…

                                                  Ստեփան Ումառ-Հարությունյան


Комментариев нет: