суббота, 26 августа 2017 г.

Կարոտից հոշոտված



Քո մարմնի մե՜ջ ես մոռանո՜ւմ եմ,
Որ ունեմ անո՜ւն, ազգանո՜ւն,
Մարմինս ու հոգիս իրար հոշոտո՜ւմ են
Ու մարմնիցդ երազնե՜ր քամում…
---------------------------------------------
Ձեռքիս բաժակը ծաղկե՜ց
Սիրելի՜ս,
Կենա՛ցդ էի խմում լռելյայն,
Ու ձյո՜ւն էր թափվում քո սև աչքերից
Թե՜ժ կեսին ամռան…

Քո գեղեցի՜կն էի ըմպում
Սիրելի՜ս,
Քո թաց մետա՜քսը  շուրթերով պապակ,
Անաղմո՜ւկ, խաղա՜ղ,
Անշշո՜ւկ, լռի՜ն,
Ցնորվո՜ւմ էի մահվան տեսք առած…

Դո՛ւրս էի հորդել ես քո աչքերից,
Իսկ իմ աչքերում անապա՜տ էր շոգ,
Սիրո քամի՜ն էր քո բորբ մարմնից
Քշե՜լ,  հեռացրե՜լ
Հուշերը բոլոր…

Հոշոտե՛լ է ինձ կարոտդ անգին,
Հիմար մի տնքո՜ց  ցա՛վ է պատճառում,
Երա՛խն է բացել երեկոն կարմիր
Կա՜մքն է իմ ըմպում…

Կգա՞  ինչ-որ պահ, որ քո աչքերում
Կարթնանան կապույտ աչքերս դարձյալ,
Ու քո աչքերի լռի՜ն խորքերում
Հարություն կառնի՞
Մի հեռու անցյալ…

Կյանքը, սիրելի՜ս,  կատա՜կ է տխուր
Եվ ժամանա՛կն էլ  խեղկատակ է սի՜ն,
Ի՞նչպես եմ այսօր ես քուն մտնելու,
Ո՞ւմ եմ հղելու
Տողերս վերջին…

Թող ե՛ս լինեմ ցա՜վդ վերջին,
Խո՜հս թաղեմ իմ  ներսում,
Մե՜ղքդ լինեմ ես առաջին,
Ու հեռանա՜մ
Հորիզոնում հանգչելու…


Վերջի՜ն օր



Եվ կգան մի օր անձրևներ ամռան
Կուրծքդ կլվան ձեռքերիս ջերմով
Ու դու կարտասվես, որ վերջին անգամ
Չասացիր. «Սեր իմ,  կապրեմ քո հոգով…»
--------------------------------------------------
Մի մուսա ունեմ ես քո անունով,
Գիտե՜մ,
Կլքի՜, կգնա՜ …ու շուտո՜վ,
Այսուհետ կայցելեն
Ինձ սև կարապներ-
Միա՜յն ու միայն գիշերով…

Հեռանալու մոտեցող մի օ՜ր-
Կնքված «Վերջին օր» անունով,
Անանուն մի վի՜շտ,
Հոգեմաշ ցնո՜րք,
Տանջանքներ ծնող
Հողի աչքերով…

Բոլոր ամպե՜րը ինձ խորթ կերևան,
Խեղդամահ Լուսնի հայացքով,
Էլ ի՞նչպես խնդրեմ, որ չհեռանա-
Ուժաթափվե՜լ եմ
Աղո՜թք սերտելով…

Գիտե՜մ.
Վերջաբաննե՜րը հերթի կկանգնեն,
Կգունաթափե՜ն պատրանքներս սի՜ն,
Քունքերիս ճերմակ
Անձրև կմաղե՜ն
Հեռացո՜ղ, մարո՜ղ օրերը անգին…

Կհագնեմ տխո՜ւր թիկնոցն օրերի,
Դո՛ւրս կելնեմ տանից ամեն երեկո,
Լռությամբ վայել ջրահարսերին -
Մուսա՜ կփնտրեմ
Ես քո  անունով…

Բուե՜րն իմաստուն կարձագանքեն ինձ, 
- Մեզ հետ գործ չունե՜ս, ապրի՛ր քո ցավով …

Ու կհեռանա՜մ քո անունը շուրթիս -
Խո՜ւլ լռության մեջ հետքեր թողնելով:


Ս.Ումառ-Հարությունյան

15.08.17  Երևան

Ու...գնաց

Թռա՜վ ինքնաթիռն ու տարավ…
Ի՛նձ տարավ քո աչքերում,
Քե՜զ տարավ իմ աչքերից,

Ու կարծե՜ս անհոգի մի դատա՜րկ -
Կախված մնաց երկնքից…

*
Բալենու մի այգի կարծես դատարկվե՜ց,
Հարո՜ւստ մի ամառ ավետեց տխրություն,

Դաշտային հարբած  մի քամի՜ օրորվեց,
Մեղեդին դարձավ մի աղմուկ…

*
Իրար փարվեցին կոպերը հոգնած-
Ինչպես մե՜նք էինք փարվել այն այգում,

Անիծվի ինքնաթիռն այն, որ տարա՜վ
Մի սե՜ր,  մի հավա՜տ անկոտրում…

*
Կարոտս հիմա մի թափառական
Կփարվի  մուրացիկ կանանց ստինքերին,

Ա՜փ նետված անհույս ձկների նմա՜ն
Կարոտս իր երախը բացուխուփ կանի…

*
Թարգմանեցի քեզ իմ մո՜ւթ մեղքերը,
Թաքուն հրճվեցի՜ խոստովանանքով,

Ա՜խ,  ո՞ւր են հիմա քո նուրբ ձեռքերը,
Որ շոյո՜ւմ էին իմ անցյալը գորշ…

*
Քեզ համար կպահեմ հրդեհնե՜րը իմ,
Կպահածոյացնե՛մ ժպիտնե՜րս տաք,

Գուցե արթնանա՞ խիղճն ինքնաթիռի
Ու նորից ետ գա՝ քեզ իր մեջ առած:

*
Հա՜վքը հեռվում է երգո՜վ մահանում
Մեռնող մա՜րդը մրմնջում է միշտ աղո՜թք,

Ես չգիտե՜մ, աղոթո՞ւմ եմ թե՞ երգում -
Մի աշո՜ւն է մոտենում ինձ անողոք:

*
Կտեսնե՞մ քեզ կյանքիս ճամփեզրին նստա՜ծ,
Չարը մի՛շտ ձաղկո՜ղ հայացքով հրակ,

Ու լույսի համը շուրթերով փորձած,
Կշշնջա՞ս ինձ.
- Քո Սե՜րն եմ, եկա՜…

Ս.Ումառ-Հարությունյան



Մի կեղծ Լուսաբաց



Պա՛ր է պարում խենթ քամին
Գիշերագույժ սուլոցով,
Արդյոք գիտե՞ս սիրելի՜ս,
որ հոգի՜ս է երգում՝
Իր ափերից դուրս գալով:

Ու հուշերիս անձրևների
Տարափի՜ց,
Պտուղներ են մեկի՜կ-մեկի՜կ
ընկնում ցած,
Օրորվո՜ւմ են մառախուղի
ճոճանակում
Կարոտնե՜րս՝
Կարոտներից համրացած:

Խորհրդավոր մի զգացո՜ւմ է
Տեսիլքի պես թափառում,
Որ ամե՜ն պահ,
ամե՜ն վայրկյան
Մի խորհուրդ է դառնում:

… և ավազի շուրթերո՜վ
արևի տակ տաքացած,
…և իր կապո՜ւյտ թափանցիկ
գիշերանոցը հագած,
…և գիշերվա վարդագույն
շռայլներից արբեցա՜ծ՝

Մի արահետ կանացի
Ոտքերով տրորված
Ինձ տանում է դեպի
Իր նոր գեհենը բացված՝

Մի գեհե՜ն իրական,
Մի գեհե՜ն ստրկաշահ-
Կաթնագո՜ւյն-լպրծուն
Գույնով դյութական…

Քո աչքերով գարո՜ւն,
Քո մարմնով ամա՜ռ,

Կրքի դաժան պարապից
Առանց քեզ բացված
Մի նո՜ր
Լուսաբաց,

Ուր քամի՜ն է սուլում
Գիշերագույժ ձայնով,
Ուր հոգի՜ս է երգում
Ափերից դուրս գալով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

четверг, 24 августа 2017 г.

Ամա՜ռ

Թռա՜վ ինքնաթիռն ու տարավ…
Ի՛նձ տարավ քո աչքերում,
Քե՜զ տարավ իմ աչքերից,

Ու կարծե՜ս անհոգի մի դատա՜րկ -
Կախված մնաց երկնքից…

*
Բալենու մի այգի կարծես դատարկվե՜ց,
Հարո՜ւստ մի ամառ ավետեց տխրություն,

Դաշտային հարբած  մի քամի՜ օրորվեց,
Մեղեդին դարձավ մի աղմուկ…

*
Իրար փարվեցին կոպերը հոգնած-
Ինչպես մե՜նք էինք փարվել այն այգում,

Անիծվի ինքնաթիռն այն, որ տարա՜վ
Մի սե՜ր,  մի հավա՜տ անկոտրում…

*
Կարոտս հիմա մի թափառական
Կփարվի  մուրացիկ կանանց ստինքերին,

Ա՜փ նետված անհույս ձկների նմա՜ն
Կարոտս իր երախը բացուխուփ կանի…

*
Թարգմանեցի քեզ իմ մո՜ւթ մեղքերը,
Թաքուն հրճվեցի՜ խոստովանանքով,

Ա՜խ,  ո՞ւր են հիմա քո նուրբ ձեռքերը,
Որ շոյո՜ւմ էին իմ անցյալը գորշ…

*
Քեզ համար կպահեմ հրդեհնե՜րը իմ,
Կպահածոյացնե՛մ ժպիտնե՜րս տաք,

Գուցե արթնանա՞ խիղճն ինքնաթիռի
Ու նորից ետ գա՝ քեզ իր մեջ առած:

*
Հա՜վքը հեռվում է երգո՜վ մահանում
Մեռնող մա՜րդը մրմնջում է միշտ աղո՜թք,

Ես չգիտե՜մ, աղոթո՞ւմ եմ թե՞ երգում -
Մի աշո՜ւն է մոտենում ինձ անողոք:

*
Կտեսնե՞մ քեզ կյանքիս ճամփեզրին նստա՜ծ,
Չարը մի՛շտ ձաղկո՜ղ հայացքով հրակ,

Ու լույսի համը շուրթերով փորձած,
Կշշնջա՞ս ինձ.
- Քո Սե՜րն եմ, եկա՜…

Ս.Ումառ-Հարությունյան



среда, 23 августа 2017 г.

Հայացքո՜ւմ



Հաճախ եմ վիճում ինքս ինձ հետ-
Չգիտեմ որտե՞ղ եմ ճի՜շտ,
Որտեղ սխա՜լ,
Հայա՛ցքն եմ համեմատում սրտի հետ
Ու մնո՜ւմ զարմացած…

Հայացքի  լեզուն ավելի պա՜րզ է,
Ընկալելի՜ է,
Առավել անկե՜ղծ,
Սրտում պահ մտած չարանենգ մա՜ղձը
Անտեսանելի՜ է
Դաժան է ու եղծ…

Հայացքը սրտից ավելի
Նո՜ւրբ է,
Ավելի համե՜ստ ու խոսուն,
Երբ սրտում տա՜ք է
կամ էլ  շատ ցո՜ւրտ է -
Հայացքն է անընդհատ
Բողոքում:

Սիրտն ընդամենը կծկվո՜ւմ է,
Բացվո՜ւմ,
Ծակո՜ւմ է, ցավո՜ւմ կամ էլ
Թպրտո՜ւմ,
Իսկ այդ ամենը ձկան լռությամբ
Միա՜յն ու միայն
Հայա՛ցքն է տանում…

Չե՛մ ուզում, սեր ի՜մ
Մնաս սրտումս,
Որտեղ գերիշխում են ցա՜վն  ու կսկիծը,
Ուզում եմ հավերժ մնաս
Հայացքո՜ւմս-
Հայացքս լինի ուղեկիցդ…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

11.08.17  Երևան

Անվերնագիր



Իմ և Տիրոջ միջև
Միջնորդն ավելորդ է՝
Ե՛ս եմ, ի՛մ Տերն է-
Պատժելն ու ներելը…

Իմ գաղտնի՜քը
Միայն ե՛ս գիտեմ,
Թե մեկն էլ իմացավ՝
Գաղնիքն ի՞նչ գաղտնիք,
Ուրիշի գործերի մեջ քիթը խոթելը
Վաղո՜ւց,  շա՜տ վաղուց
Դարձել է հարգի…

Ասում եմ.
- Տե՜ր հայր, քեզ ի՞նչ եմ արել:
Ասում է.
- Ի՞նձ, ոչինչ չե՛ս արել, Տիրո՛ջն ես արել.
Է՜, ե՛ս եմ, իմ Տե՛րն է, Պատժե՜լն ու ներելը -
Անհասկանալի է թե ի՞նչ է ուզում
Միջնորդ  տերտերը:

Նույնիսկ սիրո մեջ
Միջնո՜րդ է դարձել,
Մեկին հնազա՜նդ,
Մեկին տե՜ր կարգում…
Դե եկ բացատրի՛ր, որ այս աշխարհում
Հնազանդներին ո՛չ ոք չի սիրում…

Ա՜յ անհնազանդը -
Փոթորի՛կ է գիժ,
Ցնդած ալի՛ք է ժայռերին բախվող,
Կի՜րք է ու հզո՛ր ճայթող կայծակից,
Որի հարվածից երկար ժամանակ
Ուշքի չես գալիս…

Պտուղն արգելված
Չի՛ լինում Դառը,
Քա՜ղցր է, ցանկալի՜ ու հյութեղ այնքա՜ն,
Որ իրեն հարգող տեր-տղամարդը
Ամե՜ն ինչ կանի հասնելու համար:

Իսկ հնազանդին  կտանի գայլը՝
Որպես ուտելիք ձագերի համար,
… Այդպես է դրված աշխարհի Բանը՝
Կամ կերակուր ես
Կամ ուտող բերան…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

Մոռացում

Մոռացումը՝
մի մե՜ծ դույլ մոխիր,
որ ժամանակի՜ կամ էլ խե՛նթ քամու
բութ քայլափոխին,
տարածության մեջ
ցրվո՜ւմ է,
կորո՜ւմ…քեզ թողնում մենակ…

Ասե՜ս կորցնո՜ւմ ես ցնորք ուղեկցիդ
ու վերափոխվում ես
դառնում մի  հենակ,
Հենակ խոհերի՜
մտքի՜ կամ
հիշողությա՜ն…

Ու ծա՛փ է տալիս հոգնած թթենին,
ճյուղերն իր կոտրում -
հանուն հաշտության
քո և կորստի:

… Հաշտվո՜ւմ ես ստիպված,
որ արևն արդե՜ն էլ ծիծաղ չունի՜,

Խոսքը քեզ ուղղված
բլո՛ւր է ճաղատ
անձրևների տակ,

Ստիպված հանձնվո՜ւմ ես
կյանքի քմայքին
ու իրիկնանո՜ւմ է օրն անհարազատ…

Ու օրը մենա՜կ,
ու հոգին մենա՜կ,
ու շագանակագույն մի սարսո՜ւռ թևած,

Հանգչո՜ւմ են կապույտ երազանքնե՜րդ
մոռացումի տակ …


18.08.17   Երևան

Նոր Սեր


Այն ի՞նչ Ձե՜ռք էր, որ
Հորիզոնի կո՜ր, կրքոտ ծոցի մեջ
Սուզված գիշերվա  լո՜ւյսը գողացավ,

Ու գիշերը կո՜ւյս թևերով մաքուր
Ինձ գրկում փայփայե՜ց
Ու… մեռավ:

Առավոտն ինչպես
Լաց լինող մի կի՛ն.
Ինձ իր գիրկն առա՜վ, գուրգուրե՜ց,

Հիշո՞ւմ ես այն օրը, երբ մայրամուտին
Ինձ համար կո՛ւրծքդ բացվեց
Լուսեղեն:

Ինձ համար գրված գի՜րս ճակատի՝
Մարմի՜նդ էր, որ մի պա՜հ դողդողաց,
Ու գոհացումը
Ապրած այդ պահից
Փքվե՜ց, ուռճացավ:

Հիշո՞ւմ ես արդյոք.
Որ քո մի բաց դո՜ւռ -
Ստվերիս տարավ հարբելու,
Ու փաթաթվեցի՜ն իրար շատ ամուր
Մոխի՜ր ու ցասում:

Խի՜ղճը չարչարվե՜ց.
Տանջվեց ցնո՜րքը,
Հույսերը իրենց օրոցքում հանգան…

Ու մի նո՜ր,
Մի նո՜ր.
Նոր Սեր արարվեց -
Ասես ծնո՜ւնդ էր նորածին մանկան:

Ու գլորվեց օ՜րը,
Գլորվեց թեթև-
Երկարաոտ երեկոյի քայլվածքով,

Ու մահացա՜վ օրը՝ մահով անհեթեթ
Նվաճվողի պարգևով…


23.08.17  Երևան

Խելագար մի օր



Հազա՜ր ու մի գիշեր հեքիաթվեց իմ մեջ,
Մեղավոր լեզուս օծեց կուրծքդ նուրբ,
Ու գոտկատեղդ վա՜ռ  ծիածանվեց
Աչքերիս լույսով:

Ու միացա՜ն բարձունքները բերկրալի,
Մեր աչքերում երազանքներ գոյացան,
Ու ֆալոսը - միամի՜տ ու երկրային
Ե՛րգն իր երգեց անվարան:

Ու հնազանդ քո կանացի քմայքին
Ո՜ղջ աշխարհը կա՛նգ առավ,
Օրհնվո՜ւմ էր պահը սիրո կատարին
Ու լսվում էր հառաչանքի մի խորալ:

Քա՜ղցր էր կյանքը ու գեղեցի՜կ մեզ համար
Մի մեռած անցյա՜լ  էր, ապրո՛ղ մի ներկա,
Չարածի համար չկա՛ր դատարան,
Արածի համար հատուցո՜ւմ չկար:

Թե անմե՜ղ եմ ես-
Անարցո՛ւնք մնամ,
Թե մեղավո՛ր եմ՝
Աչքս սրբելու մատներդ հո կա՞ն…
Դու ինձ կներե՞ս, երբ որ առանց քեզ
Նորի՛ց բարձրանամ
Գահավիժելու կատարը լեռան…


16.08.17   Երևան

Մուսաս



Մի ամա՜ռ էլ ապրեցի,
Մի ամա՜ռ էլ անցավ
Ինչպես որ մյուս բոլո՜ր ամառները,
Բայց ո՜չ, ստեցի՜-
Այս մեկն ուրի՜շ էր՝
Ա՜յլ էին նրա ճառագայթները…

Գո՞ւցե վերջի՜նն էր
Ու քաղցր էր այնքա՜ն,
Որ ինձ թվաց թե ուրիշ ամառներ
Չե՜ն եղել,
Չկա՜ն,
…Մուսա՜ս էր ամառ բերել իր գրկում
Ու ծոցը լիքը
Մի ամառ էր նա…

Միգուցե ասե՛ք.
- Մուսան հեռացա՜վ, ամառը մնա՛ց.
Չէ՜, ի՞նչ եք ասում, առանց իմ մուսա
Ի՞նչ ամառ է սա…

Աչքերը չկա՜ն
Ու խաղ չե՛ն անում ստվերների արանքում,
Ձեռքերը չկա՜ն՝ խուտուտ տվող իմ թևին,
Շո՜ւրթը չկա՛ - շուրթիս հպվող
Նո՜ւյն խոսքերով բերկրալի…

Մի րոպե սո՜ւս,
Կարծես եկավ՝
Կարոտե՜լ եմ իր ձայնին…

…Չէ՜, սխալվեցի՜, մի ճնճղո՜ւկ էր՝

Ցավը պատմող տերևին…

Քրմուհին



Է՜խ պոետնե՜ր, պոետնե՜ր,
Միշտ ասո՜ւմ եք թե Սեր կա՛,
Բայց երբևէ չե՛ք ասել, թե որտե՞ղ է թաքնվում,
Որտե՞ղ գտնենք մենք նրան…

Աչքերս ուրա՜խ, բայց սիրտս տխո՜ւր
Հաստատում եմ՝ այո՜, Սեր կա աշխարհում,
Ու հե՛նց հիմա,  հե՛նց այս պահին
Սավառնո՜ւմ է դեպի տուն…

Սիրուն վայել նա օդո՜ւմ է՝
Երկինքների ձեռքերում,
Իսկ մի  դժբա՜խտ ու խեղճ պոե՜տ
Երազո՜ւմ է…
Երազո՜ւմ…

Երբ որ կզգամ հողը ցնցվե՜ց
Ու կատաղե՛ց հիմնովին,
Կհասկանա՜մ, որ իմ Սերը
Ո՜տքը դրեց մայր հողին:

Կհարցնեք թե ո՞վ է նա՝ 
այդ Քրմուհին  հողածին -
Աստված վկա ես չգիտե՜մ,  գիտեմ միայն,
Որ իմ Սե՜րն է …և առաջի՜ն և վերջի՜ն…

Աչքեր չունի՜- անդունդնե՜ր են՝
Ոտքից գլուխ կուլ տալու,
Սիրտը մե՜ծ է - սահման չունի –
Անհուննե՜ր են
Թևածելո՜ւ, խորհելո՜ւ:

Մարմինը նրա - անթեղված Ամա՜ռ է,
Շուրթերը՝ լուսեղեն մի Գարուն,
Բախտի նման շա՜տ համառն է,
Սրտիցս դուրս չի՜ գալու…

Հեռվի՜ց հեռու – Սերը հո՜ւր է՝
Այրո՜ղ, մոխրացնող մի քամի՜…

Ո՞ւր է,  ո՞ւր է,
Սիրտս վերցրա՜ծ
իր հետ տարած Քրմուհին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

21.08.17,   03.30 րոպե, Երևան

Խաղալիք էի

Գիշերը հանեց իր զգեստը,
Ե՛ս էլ լռության շապիկը իմ սև՜…
Փնտրեցի՜, չգտա՜ աչքերդ համեստ
Ու…մնացի մերկ:

Սիրուց դողացող կանայք մոտեցան-
Փարված գիշերվա թևերին,
Լուսնից ծորում էր արծաթե եղյամ
Լցվում իմ հոգին:

Հիասթափվեցի գիշերվա մթում
Լողացող կանանց կանչերից,
Ասես կանգնել էի մանկության հովտում-
Կառչած հուշերից:

Շո՜ւնչ էի փնտրում գիշերում,
Ձա՛յն հանող կենդանի մի պատկե՜ր,
Ինքս անշո՜ւնչ էի գիշերվա ձեռքում-

Անձա՜յն ու անպետք:

Ու ափիդ մե՜ջ Ծիծա՜ղն է խաղում



*
Պարզել ես ա՜փդ,
Պա՜րզ երևում է ճակատագիրս,
Որը նաև քո՛նն է, բայց չգիտես ի՞նչու
Դաջված ճակատի՜ս,
Ու…քո աչքերում,
Որ մշուշո՜տ նայում են մառախուղին ու եղյամին-
Կարոտի հույզից
Շփոթվա՜ծ, շիկնա՜ծ…

Մեկնո՜ւմ են աստղերը
Լռության կապույտ երազները,
Ու փայլո՜ւմ
Զարմացած…

*
Կվերադարձնե՞ս աչքերս,
Որտեղ որ Դո՛ւ ես ու տխո՜ւր մի
Ցտեսությո՜ւն…
Թե՞ մարմինդ կազատես գարնան խոնավ
Առավոտի՜ց
Ու կդառնա՛ս
Փրկությո՜ւն…

*
Գիտե՞ս, անմարդաբնակ են դարձել օրերս՝
Խնկահո՜տ ու ծո՜ւյլ,
Ու ցերեկվա բոլո՜ր ստվերները, որ քո տե՜սքն ունեն՝
Սև չե՛ն այլ բոսո՜ր
…ինձ հիշեցնում են մենավոր մի ծա՜ռ
Արմատներով խոր,
Չորացա՜ծ, բայց դեռ կանգուն
Հույսո՜վ, հավատո՜վ…

*
Սրտումս անբարիր համբերություն-
Զառամյալ շա՜ն նման
Հոտոտեցի քո մանկության
Փողոցնե՜րը,
Մանկապարտե՜զն ու դպրո՜ցը…

Ցավո՜ք,  չգտա՛ առվակն այն փոքրի՜կ,
Որին մոտեցե՜լ ես տոտիկ առ տոտիկ
Ու կախել ոտքե՜րդ
Սրտում առվակի:
Խենթացրել ես նույնիսկ նրա՞ն,
Ինձ ճի՛շտն ասա, սիրելի՜ս…

Ո՞ր ճամփով է նա հեռացել-
Եկել լցվել սիրտը իմ…

*
Շուրթերիս կարո՜տ,
Շուրթե՜րս կարոտ՝
Ա՛փդ է մեկնվել դեպի ինձ,
Դե ասա՜, արտասանիր անո՛ւնս,
Որ չարտասանեցիր,
Երբ մեզ գետին տապալեց
Հառաչանքի մի ալիք:

Ու գետի՜նն էր ամպոտ,
Ու մարմի՜նդ էր ամպրոպ,
Ու հեռացար դո՜ւ …
Մնա՜ց մի կարոտ,
Մի՜ մխիթարա՜նք՝
Անթև՜,  անգլո՜ւխ,

Մի ճակատագի՜ր
Անսի՜րտ, անողոք…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

воскресенье, 6 августа 2017 г.

Լռության Երկնագույն Երազնե՜ր



1
Լռության երկնագույն
Երազնե՜ր
Քո վարդաբույր շուրթերին,
Առանց խոսքի շշուկնե՜ր
Երեկոյան խոյանքների
Եզրերին…
*
Լուսաբացի փոխարեն
Մեկնվե՜լ ես անկողնուս,
… Դու հասկացա՞ր, սիրելի՜ս,
Որ բերե՜լ ես 
Ապրելու մե՜ծ ցանկություն…
*
Դե ուրեմն մի՛  հեռացիր-
Թո՛ղ մարմնիդ բույրը
Մնա վերմակիս,
Միևնո՜ւյն է  առանց այդ բո՜ւյր
Անհնար է ներկայանալ
Աստծո ահեղ ատյանին…
*
Գո՞ւցե նա էլ բույրդ առնի-
Հասկանա՜ ինձ՝ նվաստի՛ս,
Որ առա՛նց քեզ, առա՛նց քո բույր
Կյանքը արագ կանգ կառնի…

2
Սակայն շուտով կհեռանա՜ս,
Կմնա լո՜կ հիշողություն
Կամ էլ սիրո պատկե՜րը,
Ու կարոտն իր հառաչանքո՜վ
Կկապանքի՜
Խղճիս հոգնած թևերը…
*
Քեզ՝ խնայվածիդ նվիրեցի՜ր ինձ,
Դրանից ավե՜լ էլ ոչինչ չկա՜,
… Հեռո՜ւ կլինես, իսկ իմ աչքերի՜ց
Դեռ հոգոցնե՜ր են,
Որ պիտի տեղան…
*
Հեռո՜ւ կլինես -
Ու ձանձրույթը կթանձրանա՜,
Կծանրանա՜-
Կիջնի՜ տխուր մարմնի՜ս,
Գաղափարը կմահանա՜
… Ու խոսքե՜րս  վերքերս չե՜ն ամոքի…

3
Լռության երկնագույն
Երազնե՜ր,
Առանց խոսքի շշուկնե՜ր,
Հեռացվո՜ղ-մարո՜ղ, մոռացվող օրե՜ր,
Ու սմքված մի սիրտ
Խոցված համրորեն…
*
…Ու գիշերվա պես
Կյանքս լուռ կանցնի,
… Էլ չեմ տարբերի ցերեկն ու գիշերը,
Ցավի մանրէի պես հոգիս կկրծի

Բանաստեղծական տողեր կերտելը…

Ս.Ումառ-Հարությունյան

06.08.17  Երևան