ՎԵՐՋԱԿԵՏ

Ստացվել է այնպես,

Որ քերականություն է մեր կյանքը դարձել:

Կյանքի շաղկապված էջերն իրարից

Տարանջատելու-զտելու համար

Ստիպված դնում ենք

Կե՜տ…գի՜ծ…ստորակե՜տ:

Ու այդ գծերո՜վ,

Ստորակետներո՜վ

Փորձում ենք ներկան հատել անցյալից-

Դատարկվո՜ւմ ենք

Ու չե՛նք ունենում ո՛չ մի ասելիք…

Ասելիք չունե՜նք,  ունենք լսելի՜ք:

Ուղղակի թախծո՜ւմ ենք,

Ուղղակի տխրո՜ւմ անհարկի,

Ուղղակի լսո՜ւմ ենք,

Ուղղակի խորհո՜ւմ անհոգի:

Ուղղակի արև՜ն է թաքնված լինում,

Ուղղակի ստվե՜րն է լինում մահացած,

Ուղղակի չե՜նք տեսնում է՛ջն այն ակնհայտ,

Որ մի ժամանակ  թիկո՜ւնք էր,

Հենա՜կ…

Ու շեշտեր դրած

Վանգա-թռչունի

Մահաբեր կտցի՜ն,

Ուղղակի սպասո՜ւմ ենք

Մեր վերջակետին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան