Անհանգիստ Լուսաբաց

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի անսիրտ ինչ-որ Մե՜կը,

Թե արցունք տեսնի աչքերիս խորքում,-

- Հետո ի՞նչ, չէ՞ որ արցունքոտ աչքեր

Շա՜տ կան աշխարհում:

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի անհոգի Մեկը,

Թե տեսնի առանց հոգու եմ ապրում, -

- Անհոգի մա՜րդը դեռ անխի՜ղճը չէ,

Անհոգի մարդիկ շա՜տ կան աշխարհում:

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի այն ինչ-որ Մեկը,-

- Որ շուրթերիդ հպվող այլ շուրթեր չկան,

Աշխարհում շա՜տ են նման շուրթերը,

Որոնք քարացել են աղոթքի նման…

- Հետո ի՞նչ,-

Կասի այն ինչ-որ Մե՜կը,-

- Ծառդ չի՞ ծաղկում է, արև չե՞ս տեսնում,

Քամին չի՞ փչում, անձրև չե՞ս ըմպում,

Ձմեռից հետո չի՞  գալիս  գարո՜ւն…

Էլ ի՞նչ ես ուզում…..

Կասե՜մ.

- Հետո ի՞նչ, թե ի՞նչ կա աշխարհում,

Ի՞նչ չկա,

(Ասե՜նք  Սինգապուրո՜ւմ,

Վիետնամո՜ւմ

Կա՛մ Արգենտինայում…)

Կասե՜մ.

- Չգիտեմ ո՞վ է բախտավոր՝

Խելացի՞ն, թե՞ անխելքը,

Գիտո՞ւնը, թե՞ տգետը…

Կասեմ.

- Ինձ անհանգստացնում է

Հո՜գս, կնճիռ հարթող ձե՜ռքը…

Ու մե՜կ էլ

Ինձ հետ զրուցող այն ինչ-որ Մե՜կը…

26.04. 17