« ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈՒԹՅՈւՆ »

Բառերդ հաճախ այնպե՜ս են գժվում,

Որ քեզ մատնում են անծայր տրտմության,

Ու քարանում է քո՛ մեջ՝ քո՛ ներսում

Քո երկրորդ կեսը - այնքան հարազատ:

Կարծես կանգնած ես հուշարձանի մոտ

Ու շուրջդ չկա ոչինչ մնայուն,

Ու անկեղծության լեզուն անամոթ

Խոսում է քեզ հետ օտար մի ձայնով:

Դաժան է լեզուն քո երկրորդ կեսի՝

Ակե՜ղծ, բայց սա՜ռը – անեծքի նման,

Ասես կանգնած ես անդունդի եզրին

Ու  շշնջում ես.  «Կյա՜նք, կա՛նգ առ մի պահ»

Ու կա՛նգ է առնում զարկը քո արյան,

Անշարժանում է կե՛սը քո երկրորդ,

Որն ամե՜ն պահի, ամեն մի վայրկյան

Կարող է գլորել քեզ անդո՜ւնդը խոր…

Ու բաժանվո՜ւմ ես ինքդ քեզանից,

Դառնո՛ւմ ես երկո՜ւ, երկու տարբեր անձ՝

Մեկը մարմի՛նդ է, մյուսը հոգի՜դ -

Աչքերն անդունդի խորքերը հառած:

Տեսնում ես հոգուդ պատյանից անդարձ

Հեռացած կնոջ աղոտ մի հայացք,

Վաղուց ծվարած քո մեջ քո ներսում՝

Այնքա՜ն մերձավոր, այնքա՜ն հեռահաս…

Մարմինդ արյունդ է խմում կո՜ւմ առ կում,

Հոգիդ ըմպում է արցունքի թասից,

… Բառերդ դառնում են Բանաստեղծությո՜ւն

Ու դու կախված ես մնում նրանից:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

29.01.17թ.   ք. Երևան