Մի նեղացրեք պոետներին

Մի նեղացրեք պոետներին.

Նրանք  հորիզո՛նն են անտես եթերի,

… Հուշերի նման խորունկ ու հեռո՜ւ,

… Երազների պես անձև՜, անմարմին…

*

Պոետները լա՜ց չեն լինում,

Ո՛չ էլ ստում անողոք,

… Բարձրանո՜ւմ են…

… Գահավիժո՛ւմ բարձունքներից

Տիեզերքում  թափառող:

Մեկ քո սի՛րտն են ափով վերցնում,

Մեկ հոգուդ հետ խա՛ղ անում,

Մեկ մարմի՜նդ են աչքով շոյում

Մեկ քեզ տանջո՜ղ ծնկներիդ մոտ

Ծվարում:

Զրուցո՜ւմ են քեզ հետ անձայն,

Լռո՜ւմ քեզ հետ զուգահեռ,

Սգերգո՛ւմ են օ՜րդ անցած-

Օրդ՝ չանցած Նրա հետ…

Պոետները մեկ բուրմունքից

Մեկ աշխա՜րհ են արթնացնում,

Պոետները երազներից արարիչ

Աղոթքնե՜ր են հորինում…

*

Մի՛ նեղացրեք պոետներին՝

Հույսի վերջին ցոլքի

Հանգրվանը բարբառող,

Պոետները շո՜ւնչն են  հողի,

Պոետնե՜րը, որ միշտ լի՜ են տագնապով…

Ս.Ոմառ-Հարությունյան