суббота, 17 сентября 2016 г.

Դու կարո՛ղ ես ...

* * *
Դու կարո՛ղ ես փախչել ստից,
Դու կարո՛ղ ես բառ արարել աստղի փայլից,
Դու կարող ես չտարբերել կողքովդ անցնող
խոնարհ Սերը
անցորդներից…

Դու կարող ես դաշինք կնքել
Մտքի՜դ
Հույզի՜դ, կրքերիդ հետ,
Դու կարող ես կո՜ւյր-երջանիկ վայրկյաններին
դժբախտացնել…

Դու կարող ես ամենակարող
Մարդ համարվել,
Դու կարող ես գնահատել,
Դու կարող ես արհամարել,
Դու կարող ես գեղեցիկը հողին խառնել,

Դու կարող ես քո ժպիտը հանգրվանող
Տեղը փոխել,
Դու կարող ես սիրած կնոջ մեն մի անփույթ
շորի ծալքից
Հիասթափվել…

Դու կարող ես…
Դու կարող ես…
Դու կարող ես…
… Դու չե՛ս կարող ճշտից փախչել…

Ս.Ումառ-Հարությունյան




Մի նեղացրեք պոետներին



Մի նեղացրեք պոետներին.
Նրանք  հորիզո՛նն են անտես եթերի,
… Հուշերի նման խորունկ ու հեռո՜ւ,
… Երազների պես անձև՜, անմարմին…
*
Պոետները լա՜ց չեն լինում,
Ո՛չ էլ ստում անողոք,
… Բարձրանո՜ւմ են…
… Գահավիժո՛ւմ բարձունքներից
Տիեզերքում  թափառող:

Մեկ քո սի՛րտն են ափով վերցնում,
Մեկ հոգուդ հետ խա՛ղ անում,
Մեկ մարմի՜նդ են աչքով շոյում
Մեկ քեզ տանջո՜ղ ծնկներիդ մոտ
Ծվարում:

Զրուցո՜ւմ են քեզ հետ անձայն,
Լռո՜ւմ քեզ հետ զուգահեռ,
Սգերգո՛ւմ են օ՜րդ անցած-
Օրդ՝ չանցած Նրա հետ…

Պոետները մեկ բուրմունքից
Մեկ աշխա՜րհ են արթնացնում,
Պոետները երազներից արարիչ
Աղոթքնե՜ր են հորինում…
*
Մի՛ նեղացրեք պոետներին՝
Հույսի վերջին ցոլքի
Հանգրվանը բարբառող,
Պոետները շո՜ւնչն են  հողի,
Պոետնե՜րը, որ միշտ լի՜ են տագնապով…

Ս.Ոմառ-Հարությունյան





воскресенье, 11 сентября 2016 г.

Շուրթե՜րդ


Աչքերիս շողը ընկե՜լ էր վրադ
Ու համբուրվում էր ժպիտներիդ հետ,
Հեքիա՜թ էին շուրթերդ՝
Հոխոր
տացող-տա՜ք,
Բուրումնալից-խենթ:

Լո՜ւյսը աչքերիս ծո՛ցդ էր մտել -
Գինի՜ էր դառնում տաք կրծքիդ մեջ լե՜րկ,
Բայց մեր մեջտեղում պատնեշ էր դարձել
Մի չեղած ավա՜րտ,
Ետ մղված մի ձեռք:

Եվ քո աչքերում՝  աչքե՜րս էին խոր,
Շոգ անապատ էր արևից կիզիչ,
Ու անապատը հևո՜ւմ էր օրոր,
Ու տաք փրփուր էր
Ծորում քո շնչից:

Ստվերս ցնդա՜ծ,  մերկ կրծքիդ վրա
Մե՜րթ  ուշաթափվում ու ցնծո՜ւմ էր մերթ,
Հ
եքիա՜թ էին շուրթերդ՝
Հոխոր
տացող-տա՜ք,
Բուրումնալից-խենթ:

Ս.Հարությունյան Ումառ



Հիշողություն Առաջին սիրո



Անհասկանալի է բնությունը ծեր,
Որը չգիտես ինչո՞ւ,
Չգիտես ի՞նչպես -
Շերտ առ շերտ հանկարծ բացվում է քո մեջ
Ու կորցնում ես գիշե՜ր և ցերեկ …
*
Ասես խունացած մի էջ ես գտնում՝
Ինչ-որ պատառիկ հեռո՜ւ անցյալից,
Ասե՛ս բնությունը երա՛կդ ծակում,
Հին հիշողություն է քաշում երակից:
*
Անցյալդ գալի՜ս, գլո՜ւխ է տալիս,
Ոչ հոգի՛ն ես տեսնում, ո՛չ  էլ աչքերը,
Ասե՛ս սրտիդ մեջ մի հո՜ւշ է լալիս
Ու կոկորդդ են սեղմում արցունքները:
*
Առաջին սերը դաժա՜ն է լինում -
Բաժա՜ն է լինում գիտակցությունից,
Ասե՜ս մի թավշյա երկար վարագույր
Զատում է ներկադ հեռու անցյալից:
*
Ասես շրջվո՜ւմ են իղձերդ անկատար,
Ասես պտտվո՛ւմ ես արյանդ հոսքում,
Ասես թե կյանքը՝ անխի՜ղճ  ու դաժան,
Խարանում է քեզ քո իսկ ներկայում…
*
Հիշողությունը՝ կարո՜տ,
Հիշելը՝  հանցա՜նք,
Քեզ չե՛մ հասկանում բնությո՜ւն,
Մ՞իթե իրար հետ մի ողջ կյանք անցանք,
Որ հինը նորից բորբոքենք ներսում…
*
Իմ առաջին սե՜ր,
Ի՜մ երախայրիք,
Դո՞ւ իմ, թե՞ ես քո ներսում քողարկված…
… Բնության համար ինչպես խաղալիք
Մենք մոռացվեցինք,
Իսկ Կյա՜նքը անցավ…


Ս.Ումառ-Հարությունյան


пятница, 9 сентября 2016 г.

ԿԻՆ-ՍՐՏԱՊԱՏԿԵՐ


-------------------------------- N.N. -ին

1
Քեզանից  հեռո՜ւ, քեզանից  անդի՜ն
Օրորվում է թո՜ն մի արտապատկեր՝
Մի Լո՜ւյս հրացոլք, մի Ճակատագի՜ր…
Ու տագնապում է սիրտդ անհամբեր:
*
Փորձե՛ր ես անում փակվել քո ներսում,
Փորձո՛ւմ ես ինքդ քո մեջ խենթանալ,
Դառնալ ինքդ  ծե՜գ,   ի՛նքդ՝  մայրամուտ,
Փորձու՜մ ես ինքդ քո ներսը կարդալ…
*
Բայց  ձեռագիրը ծանո՛թ չէ,  ավա՜ղ,
Ո՛չ էլ երակդ սնող պատկերը…
Քո մեջ մակածվո՜ւմ, ծորո՜ւմ է դանդաղ՝
Ժամանակների Աստվա՛ծն ու Տե՜րը…
*
Իմ այս տողե՜րը,  երբ որ կկարդաք՝
Իմը չե՜ն լինի, կլինեն Ձե՜րը,
Ցավոք ես շա՜տ ուշ,  շա՜տ ուշ հասկացա՝
Կի՛նն է ժամանակների Աստվածն ու Տերը…


2
Կինը աշխարհո՜ւմ, Աշխա՜րհը Կնոջ  մեջ -
Շարժո՜ւմ է, տենչա՜նք՝ օրենքներից դուրս,
Միանում ես այդ ընթացքին հավերժ
Կյանքի ցանկացած խառը հանգույցում…
*
Նրա զարկերակը ՝  մի ողջ համազարկ,
Բախվում է քունքիդ՝ նե՛րս է թափանցում…
Ու միլիոնավոր աստղեր հարազատ
Ասես թե սի՛րտդ են թևերով խոցում:


3
Կինն ամե՜ն ինչ ունի քեզ տալու համար…
Եվ Առավո՛տն իր, և Օ՜րը հոգնած,
Եվ բոսորագույն Երեկո՜ն իր բար,
Եվ Գիշե՛րն իր սև՜ կակաչի նման….
*
Նա քեզ սե՜ր կտա,  կտա՛ հավատամք,
Կտա՜ խելահեղ կի՜րք-կոնքացավով,
Մի նոր էությո՜ւն, հղացող նո՛ր կյանք,
Մարմի՛նը իր բորբ, անապակ ու խոր:

… Իր երակներում գժվո՛ղ արևը,
… Իր երազների կանա՛չը փարթամ,
…Իր գունաշխարհի բոլո՜ր սպիտակները,
… Երազանքների թելերը արծաթ…


4
Կինն իր տագնապները քեզ չի՛ տա երբեք.
Իր թախիծները կհո՛ղի խորքում,
Իր շառագույնը չի՛ թողնի թերթել
Կարդալ՝  աղոթքի բառերն իր մաքուր…
*
Իր անձրևները որպես ներշնչանք
Նա կփաթաթի պարանոցին քո,
Իր ողկույզների պտուկներով տա՜ք
Կվերածնի  հույսո՜վ, հավատո՜վ:

5
Մեկ գիշերվա մեջ քո հում խմորից
Կինը կհունցի կերպար  անանուն,
Կամ քեզ կյա՛նք կտա կա՛մ էլ կխեղդի՝
Ինչպես գալի՛քն է անցյալին խեղդում:
*
Մի՛ փորձիր մտնել աշխարհը Նրա,
Դու այնտեղ ոչի՜նչ  չունե՛ս անելու,
Նա՛ էլ քեզ տալու չունի՛ ոչ մի բան,
Երբ որ առանց քեզ օ՛րն է մահանում…

6
Փորձեցի ըմպել բառի գավաթից
Կին-սրտապատկեր էությո՜ւնը Քո,
Ու կախված մնաց գոյության կեռից
Տո՜ղը անավարտ՝ կիսատ բառերով:
*
Տիրո՜ւմ ես կյանքի հոսքին մոլեգին -
Կին-սրտապատկեր՝ տարե՜րք մի ահեղ,
Երգո՜ւմ է սիրտդ մի կիրք-մեղեդի,
Որի բառերը դեռ չեն  բարբառվել…


Ս.Ումառ-Հարությունյան
06. 09. 2016 թ. ք. Երևան


воскресенье, 4 сентября 2016 г.

Հայացք...

* * *
Մենք երկուսով էինք՝
Ե՜ս և հայացքս…
Եվ այնքա՜ն նման էինք իրար,
Որ այս ծե՜ր, փորձառու մոլորակը
Մի պահ կանգ առավ զարմացած:

* * *
Հայացքս լո՜ւռ էր,
Ես՝  տխո՜ւր -
Իմ մեջ ցա՜վ կար ու կարոտ,
… Չէր հասկացվում թե ի՞նչու էր
Աշխարհն այսքա՜ն անծանոթ…

Երկվորյա՛կ էինք հայացքիս հետ,
Տարբեր տարիքի էինք սակայն,
Ես մանո՜ւկ էի, հայացքս՝ ծե՜ր…
Ո՞վ է տեսել նման բան:

Հայացքս շա՜տ էր նմանվում
Արցունք թափող կնոջն այն,
Որը մի պահ քարանո՜ւմ է
Ու չի՛ տեսնում ոչ մի բան…

Իսկ ես ակո՛ւնքն էի փնտրում
Էության,
Դուրս գա՛լ էի փորձում հույզերի
Ցանցից,
Հայացքիս արցո՜ւնքն էի ըմպում
Լռելյայն,
Փորձո՜ւմ էի դուրս գալ կանգնած
Աշխարհից…

* * *
Աշխարհը բացե՛լ էր պատուհանը,
Նայում էինք նրա անհունին,
Երկուսո՜վ չէինք՝ երեքո՛վ էինք
Ե՜ս, հայա՜ցքս և
Հայելին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան