вторник, 19 апреля 2016 г.

Այսուհետև «Զինվոր» բառը Մեծատառով պիտ գրվի:

Հայրենիքը չի լինում Մեծ
Չի լինում Փոքր,
Հարազատ կամ խորթ
Հայրենիքը մե՛կն է  ու իր եզերքով
Այն պահպանվում է ո՛չ թե աղոթքով
Այլ սահմանը չափող Զինվորի ոտքով,
Չափվում է սրտո՛վ,  հոգու ամրությա՛մբ,
Չափվում է կյա՛նքը նրան զոհելու
Քո  կարողությամբ…

* * *
Շատ ներեցիր հողիդ վրա
Ծունր իջած թշնամուն,

Չհասկացար մինչև հիմա
Հոգիդ ո՞ւմ է պատկանում…

Չձանձրացա՞ր աղոթքներից,
Բարեկամից նենգ ու դավ,

Չհոգնեցի՞ր կռիվներից
Խաչը դարձրած պահապան…

Մինչև հիմա խելքի չեկա՞ր՝
Հո՛ղ չեն պահում աղոթքով,

Լավ է լինել անմեղսունակ
Քան ապրել կյանք մուրալով…

Մահով հերոս չի՛ մահանում,
Լացով երկիր չի՛ պահվում,

Դուք մեր հերոս Հայ Զինվորներ
Անմահացաք մեր սրտում:

Դո՛ւ ես Զինվոր մեր Հավա՛տը,
Հո՛ւյսը, Սե՛րը մեր երկրի,

Այսուհետև «Զինվոր» բառը
Մեծատառով պիտ գրվի:

* * *
Հայրենիքը չի՛ լինում Մեծ
Չի լինում Փոքր, Հարազատ կամ խորթ
Հայրենիքը մե՛կն է
Ու չափվում է
Զինվորի ոտքով…

Ս.Ումառ-Հարությունյան


Комментариев нет: