воскресенье, 27 марта 2016 г.

ՀԱՅԵԼԻ



Հե՛շտ է ասել
- Մեծանո՜ւմ ենք…,-
Ասվածի մեջ ոչ ցա՜վ կա,
ո՛չ էլ ետին միտք,
Իրականում ծերանո՜ւմ ենք
Ու տարիները դառնում են չարիք…

Արդյո՞ք այդքան հեշտ է ասում
«Մեծանո՜ւմ ենք»
Իմաստուն, բայց անկարող մարդը…
(Բերքատու ծառի պտուղն է գրավիչ
Ոչ թե հարուստ  սաղարթը)

Ամեն դեպքում ծերանո՜ւմ ենք
Ավելի խորը տեսնում աչքի միջի ցավը,
Կսկիծ ու տանջանք է դառնում
Հայելու միջից մեզ նայող
Կնճիռների խաղը…

Տարիները հայելու միջից
Մեզ նայում են անթարթ
… Մեծանում ենք դանդա՜ղ,
Ծերանո՜ւմ ենք  արագ…

Հայելիներում կյա՛նքը՝ կյա՜նք չէ
Այլ հաղթելու միտում…
Իսկ տարի՞քը, ա՜խ չարիք է՝
Չարն էլ չունի՜ բուժում:

* * *
Հողը վրադ լինի թեթև
Հայելի ստեղծող վարպետ,
Համոզված եմ - ՄԱՐԴ ես եղել
Ու իրոք որ – Վարպե՜տ…

Վարպե՜տ…մի՞թե հնար չկար
Փառաբանվել
Այլ տեսակի հայելիով,
Որ նայողը իրեն տեսնե՜ր
Սիրող սրտի աչքով:

Որ երևար հեռուներից
Դե՜մքը - իր գիրկը կանչող
Կամ էլ չարից ու փորձանքից
Ձե՜ռքը - մեզ ետ պահող …

Որ չերևար մեր շուրթերին
Թախծի  ծունկը ողորկ,
Որ արծաթը մեր մազերին
Չդառնար ցա՜վ ու մորմոք:

Եվ որ կինը սանրվելիս
Հայելուն չասեր «Տխմա՜ր»
Տղամարդն էլ սափրվելիս
Իրեն նայեր վստահ…

* * *
Հայելիս հիմա չի՛ աշխատում
( Փչացե՜լ է երևի )
Հիմա հայելուց ինձ է նայում
Այլայլված մի ծերունի…

… Տարիները ցավերի հետ
Մեզ նայում են անթարթ,
Մեծանո՜ւմ ենք դանդաղ,
Ծերանո՜ւմ ենք արագ…



Ս.Ումառ-Հարությունյան

суббота, 26 марта 2016 г.

ՀԱՅԵԼԻ



Հե՛շտ է ասել
- Մեծանո՜ւմ ենք…,-
Ասվածի մեջ ոչ ցա՜վ կա,
ո՛չ էլ ետին միտք,
Իրականում ծերանո՜ւմ ենք
Ու տարիները դառնում են չարիք…

Արդյո՞ք այդքան հեշտ է ասում
«Մեծանո՜ւմ ենք»
Իմաստուն, բայց անկարող մարդը…
(Բերքատու ծառի պտուղն է գրավիչ
Ոչ թե հարուստ  սաղարթը)

Ամեն դեպքում ծերանո՜ւմ ենք
Ավելի խորը տեսնում աչքի միջի ցավը,
Կսկիծ ու տանջանք է դառնում
Հայելու միջից մեզ նայող
Կնճիռների խաղը…

Տարիները հայելու միջից
Մեզ նայում են անթարթ
… Մեծանում ենք դանդա՜ղ,
Ծերանո՜ւմ ենք  արագ…

Հայելիներում կյա՛նքը՝ կյա՜նք չէ
Այլ հաղթելու միտում…
Իսկ տարի՞քը, ա՜խ չարիք է՝
Չարն էլ չունի՜ բուժում:

* * *
Հողը վրադ լինի թեթև
Հայելի ստեղծող վարպետ,
Համոզված եմ - ՄԱՐԴ ես եղել
Ու իրոք որ – Վարպե՜տ…

Վարպե՜տ…մի՞թե հնար չկար
Փառաբանվել
Այլ տեսակի հայելիով,
Որ նայողը իրեն տեսնե՜ր
Սիրող սրտի աչքով:

Որ երևար հեռուներից
Դե՜մքը - իր գիրկը կանչող
Կամ էլ չարից ու փորձանքից
Ձե՜ռքը - մեզ ետ պահող …

Որ չերևար մեր շուրթերին
Թախծի  ծունկը ողորկ,
Որ արծաթը մեր մազերին
Չդառնար ցա՜վ ու մորմոք:

Եվ որ կինը սանրվելիս
Հայելուն չասեր «Տխմա՜ր»
Տղամարդն էլ սափրվելիս
Իրեն նայեր վստահ…

* * *
Հայելիս հիմա չի՛ աշխատում
( Փչացե՜լ է երևի )
Հիմա հայելուց ինձ է նայում
Այլայլված մի ծերունի…

… Տարիները ցավերի հետ
Մեզ նայում են անթարթ,
Մեծանո՜ւմ ենք դանդաղ,
Ծերանո՜ւմ ենք արագ…



Ս.Ումառ-Հարությունյան

суббота, 19 марта 2016 г.

Աչքը…



Թա՜ց է,
Բայց օձի խայթոցի նման
Կարող է այրե՜լ,
Կարող է ժպտա՜լ,  արտասվե՜լ,
Կարող է ուշաթափ հիշողությանը
Ոտքի՛ կանգնեցնել,
Կարող է խանդե՜լ,
Կարող է քանդե՛լ,
Կարող է սաստե՛լ,
Կարող է իր մեջ ձևե՜լ ու չափել…

Չի՛ լինում անգույն -
Սև՜,  կանա՜չ,  կապո՜ւյտ…
Ո՛չ կրոն ունի, ո՛չ էլ ազգություն,
Ունի իր գիրկն առնելու
Մի սովորություն -
Երբ քեզ գրկում է,
Էլ բաց չի՛ թողնում:

Մայրական սրտի նման ունի ջերմություն,
Նախանձի նման ունի սառնություն,
Ոչ տա՛ռ ունի,
Ո՛չ էլ բառ,
Ո՛չ սեռ ունի,
Ո՛չ հոլով,
Բայց կարողանում է հանգիստ զրուցել
Քեզ հետ՝ քո լեզվով:

Մե՛կ ցնծո՛ւմ է մանկան նման,
Մե՛կ արտասվում կնոջ պես,
Մե՛կ էլ փակված կոպերի տակ
Հեռուներն է տանում քեզ …

Մութ չի՛ սիրում
Սրտում Լույս է՝
Պա՜րզ, թափանցիկ հատակով
…Հին հուշերից մեկ ամպում է
Մե՛կ էլ փայլում ժպտալով…

Եվ ինչպիսի՜ բերկրանքներ է հաճախ բերում
Թե փա՜կ, թե բաց վիճակում,
Ասես Աստծո հետ ես խոսում
Կամ էլ անխոս աղոթում:                        

Ասես քո մեջ բնակվում է
Լո՜ւռ  ու խոնարհ մի էակ,                 
Կոպերի տակ թաքցնելով
Մի ողջ աշխարհ բովանդակ:

Ս.Ումառ-Հարությունյան

17.03.16   Երևան   

воскресенье, 6 марта 2016 г.

Գարուն



Մի ձմե՜ռ էլ անցավ,
Ծնվեց մի նո՜ր գարուն,
Սիրտս էլի անհանգիստ
Տրոփո՜ւմ է տեղում:

Ու այնքա՜ն է աշխույժ,
Որ թվում է արագ
Իր մենակ լինելուց
Կմնա միայնակ…
Չի՛ որոնի քեզ,
Չի՛ քնի հանգիստ,
Չափման միավորը
Հոգո՜ցը կլինի:

Սրտիս հետ տրտում
Ես «Դուք»- ով եմ խոսում,
Գիտեմ, որ մի տեղ թաքուն
Քեզ իր մեջ է պահում:

Թպրտո՛ւմ է, չի՛ պարում
(Առանց սեր ի՞նչ պար)
Ծովափնյա ավազի նման
Չգիտի թե ալիքը իր մոտ
Ինչքան կմնա…

Թող հուզվի՜, փոթորկվի՜,
Չմնա՛ կծկված,
Ի՞նչ իմանաս, ի՞նչ կբերի
Գարունը սպասված:

…Մի ձմե՜ռ էլ մեռավ
Ծնվեց մի նոր գարուն,
Ձյունը անձրև՜ դարձավ,
Սի՜րտս…
Տրոփո՜ւմ է տեղում…


Ս.Ումառ-Հարությունյան

среда, 2 марта 2016 г.

Դու կարո՛ղ ես խեղդել ճի՛չը...


* * *
Դու կարո՛ղ ես խեղդել ճի՛չը
Կրքից քրտնած ափերում,
Երբ սպասումից հանկարծ վի՛շտը
Բռնկվո՜ւմ է, հրդեհվո՜ւմ:

Դու կարո՛ղ ես այդպես մեռնել
Աչքերի մեջ մի կնոջ,
Որին երկա՜ր ես սպասել
Սփոփանքի մուտքի մոտ…

Ու Սպասումդ  դառը համով
Երազի պես երկնային,
Մինորային ակորդներով
Կհեծեծա դառնագին:               

Կրծքից Նրա, կսահի վար,
Ուր հոգո՜ցն է ծին առնում,
Կանհետանա վայրկենաբար
Գիշերվա մութ երախում:

Շողի վրա շո՜ղ կծնի,
Առագաստն արյունամած,
Աչքերումդ պա՛ր կպարի
Կի՛րքը – Սպասմանը գրկած…

… Դու կարող ես այդպես մեռնել
Աչքերի մեջ մի կնոջ,
Որը քեզնից քունդ է խլել
Ու երազներդ բոլոր…

Ս.Ումառ-Հարությունյան