понедельник, 21 сентября 2015 г.

Երբ ցուրտն է քո հոգում



Ցո՜ւրտ է,
Դատարկ սենյակիդ լռությունը
Կանգնել է ցրտի կոկորդին,
Երազներիդ երբեմնի առո՜ւյգ, աշխետ նժույգը-
Կծկվել է աչքերիդ առաջ
Ու  դարձել անշունչ փայտե ձի…

Հոգու ցրտից
Անշարժ իրերը դառնում են հուշեր,
Դաժան ժամանակն էլ կախվում է պատից,
Նման պահերին չեն լինում
Թո՜ւյլ կամ ուժե՜ղ,
… Ցանկացած շշունջ նման պահերին
Շատ է նմանվում հոգեհանգստյան
Տխո՜ւր աղոթքին…

Վարակի՛չ է դառնում մայրամուտը,
Արնաքամ գիշերը կյա՛նք է աղերսում,
Ու դատարկ աչքերով քո լուսամուտը
Անգործությունից
Արցունք է թորում…

Ուրիշին նվիրած սրտիդ զարկերակը
Դանդաղ հանգչում է շուրթերիդ նուրբ աղվամազին,
Կրկին մայրանալ ցանկացող այրու աչքերով
Նայո՜ւմ ես վեր՝
Չգիտե՜ս
Աստծո՞ւն թե՞ առաստաղին:

Հոգումդ ցո՜ւրտ է
…Ու  նզովյալ է կյանքը այդ պահին…

Ս.Ումառ-Հարությունյան



















Комментариев нет: