Լեզուն անցյալի

Գլխիդ վրա հիմա սավառնում են թևեր

Խոսո՜ւմ են քեզ հետ-

Չե՛ս լսում նրանց,

Թափվում են քեզ վրա ցայգացող ծաղիկներ՝

Ճեղքում հուշերիդ հորձանուտն անձայն:

Այնքա՜ն բնական կարծես կողքիդ են

Հեռացա՜ծ, բայց ներկա

Հարազատ դեմքեր,

Ձեռքիցդ բռնած եթեր-ճամփեքով

Քեզ ուղեկցում են դեպի հեռուներ:

Մի՛ տխրիր, մենա՛կ չես, լո՛ւյսի է  փոխվել

Սիրտդ կարոտող

Ու բարձրացել է լույսը սրտիցդ՝

Դարձել աղոթող…

Կար մի ժամանակ, երբ հավաքվում էինք

Ուրախանալու

Չնչին պատճառով,

Հիմա ուրախանում ենք, երբ հանդիպում ենք

Նույնիսկ շատ տխուր առիթով:

Ի՞նչ արած,

Նոսրանո՜ւմ ենք,

Պակասո՜ւմ,

Գլխներիս վրա ավելանում են թևեր-

Խոսում անցյալով:

Ս.Ումառ-Հարությունյան