Կարծո՜ւմ էի թե
Թփից վաղուց պոկված վարդի նման
Էլ չես բուրում,
Սխալվո՜ւմ էի -
Վա՜րդը միշտ էլ Վա՛րդ է մնում…
Հո՛ւշն էլ վարդի փշի նման սո՛ւր է լինում
Եվ թվում է թե սերն արդեն էլ չի բուրում՝
Սրտի վրա թաց վերքի պես
Էլ չի բուժվում…
Թվո՜ւմ է թե
Մարդն էլ վաղուց հույսը կորցրած
Չի՛ արարում,
Էլ չի՛ ապրում,
Սխա՜լ է թվում-
Մա՜րդը միշտ էլ Մա՛րդ է մնում…
Մարդու խիղճն էլ վարդի նման սուր է բուրում,
Երբ որ սերը սրտում կքած
Լա՜ց է լինում…
… Համոզվա՛ծ եմ
Որ սրտումս ինչ-որ բա՜ն է փշրվել,
Ու փշրանքներն ըմբոստացե՜լ,
Վայրենացե՜լ
Քաոսային շարժման նման
Դո՛ւրս են թռել,
Ասես սիրտս կոտրատել են որձաքարով,
Որ էլ երբե՜ք չնվագի ոչ մի լարով…
Ես չգիտե՜մ,
Փշրվե՞լ է հույսը իմ մեջ,
Սփռվել սրտիս պատերո՞վ,
բայց ըզգում եմ՝
Վարդի փշի թողած հետքի նման
Տարածվում է ավելի խոր…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий