Օրը շողերով վերջին...

* * *

Օրը շողերով  վերջին, իր հմայքն էր երգում,

Օրվա ընկերը՝ քամին

Վերջին շունչն էր փչում…

Տավիղս, որ վաղուց էր լռել, օրվա ռիթմը ըզգաց,

Փորձ արեց երգ հորինել

Վերջին շողը գրկած:

Լա՛ց էր լինում սիրտս, օրվա հետ միասին,

Նվագու՜մ էր տավիղս

Ինչ-որ կնոջ մասին:

Մեկ աչքերն էր գովաբանում, մեկ՝ նազելի քայլվածքը

Մե՛կ թախիծն էր լարերում

Մեկ էլ սգի քղանցքը:

Փսփսում էր ականջիս  կամ աչքերիս մեջ շողում

Շրջմոլիկի նման սիրտս

Նրա անունն էր փնտրում:

… Գիտե՜մ, գիտե՜մ, քե՛զ էր երգում իմ տավիղը վշտակեզ,

Գիտեմ նաև- Արդար Աստվածն

Անթերի է ստեղծել քեզ:

Գիտե՜մ, հողի՛ց ես ծնվել, բայց քեզ հո՜ղմն է տանելու,

Ու անպայման տիեզերքը

Քո՛ ձեռքից է գժվելու:

Կորավ քունս ու հանգիստս մեղեդուց այդ երկնային,

Անուժ դարձա ես կարոտից

Ու դիմեցի Խայամին.

« Ձեռքս տարա քո մազերին սիրավետ,

Իմ արածը սիրուց դրդված չէր երբեք,

Խելառ սիրտս քո մազերի մեջ տեսա,

Եվ մատներով խաղացի իմ սրտի հետ: »

… Տավիղս վաղո՜ւց էր սսկվել՝ կտրվել էին լարերը

… Հեռու գյուղում ինչ-որ կին էր

Հանգի՜ստ  սանրում մազերը:

Ս.Ումառ-Հարությունյան