Հարբած գիշերը (բանաստեղծություն)

* * *

Այսօր էլ չկա՜ս ու հարբած գիշերը

իմ մեջ գրում է ներկա,

Եվ ի՞նչ է ուզում ինձնից գիշերը,

երբ վաղո՜ւց բացակա ես

Շա՜տ վաղուց չկաս…

Մեկ գլխով կուրծքս է գուրգուրում,

Մեկ պոռնիկի ձայնով կեղծում է «Մեռա՜»

Մեկ Հուդային է մեծարում,

Մեկ կույսի լեզվով մրմնջում «Մեղա՜»:

Անարքա ժամին դառնում է արքա,

Բազմում գիշերվա կրքերի գահին,

(Ի՞նչ անեմ, ասա՛, այսօր էլ չկաս)

Նորից գերի եմ հարբած գիշերվա

Խենթություններին:

Հարբած գիշերը նման է հույսի՜,

Ծաղրո՜ւմ,

Ծանակո՜ւմ է մինչև լուսաբաց,

Ու գիշերային ծիրանին ուսին,

Իրեն համարում հեթանոս Աստված:

Մի՞թե խեղճանում են

Աստվածները,

Մթո՜վ կամ ցերեկ ժամանակ,

Ցայգաժա՜մ է…Խեղճացել է

Սրբություն չունեցող գիշերը

Աչքերիս արյունով ողողված:

Ս.Ումառ-Հարությունյան