* * *
Դու բարկացե՛լ
ես, գուցե նեղացե՜լ
Կամ էլ
երեսդ թեքե՛լ ես ինձնից
Որ փորձ եմ
արել մոտենալու քեզ՝
Օգտվել
բարձյալիդ սեղանից…
Աստվա՜ծ իմ,
ինչո՞ւ այս մոլորակում
Այդքա՜ն
տխուր են աչքերը մարդկանց,
Ինչո՞ւ է
ցավը - մեզ տրված կյանքում
Այսքան
ահռելի ծանրացած…
Ինչո՞ւ է
կյանքը այսքան կարճ տևում՝
Իրիկնային
ցողի նման գեղազարդ
Երբ ամեն մի
տապից հետո, ցավեցնո՜ւմ
Գլորվում է,
ընկնում ցած…
Մարմինները
մեր ինչո՞ւ են թոշնում,
Երբ Հոգիները
մնում են ջահել,
Շատ խնդիրներ
կան, որոնք չես տեսնում
Բայց
բարկացե՜լ ես, նեղացե՜լ…
Հա՛ցն
հանապազօր ինձ էլ չուղարկե՛ս,
Ո՛չ էլ
պարտքերս ներիր անվարան,
Մի խնդրանք
ունեմ, գուցե կատարես
Հետո ինձ
տանես փորձության…
Վերցրո՛ւ
աչքերիս կաթիլը փայլող
(Ուրիշ էլ
ոչինչ չունեմ աշխարհում)
Նրանով օծիր
շուրթերն իմ Սիրո
Հավատա, դա
է մնայուն…
Ս.Ումառ-Հարությունյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий