Առեղծված

Ոչ մի աշխատանք այնքան դաժան չէ,

Որքան որ սիրտն է աշխատում մթում,

Ոչ մի գույն այնքան բազմաերանգ չէ,

Որքան որ սպիտակ գույնն է

Մեզ թվում…

Գիշերը դավաճան չի՛ լինում երբեք,

Մի՛շտ դավաճան է եղել ցերեկը,

Ցերե՞կ չէր արդյոք, (պետք է որ հիշեք)

Երբ այն տասներկու աստղերից մեկը

Ցույց տվեց իրեն…

Ցերե՞կ չէր արդյոք, երբ Ուսուցիչը մեծ

Կռացավ, լվաց ոտքերն Հուդայի,

Ցերե՞կ չէր արդյոք, երբ նիզակ խրվեց

Ու արյուն կաթաց սրբազան հողին:

Գիշերով էր, երբ հոր ուրվականի

Լեզվով բարբառվեց ճմարտությունը,

Ցերեկով էր, երբ իշխան Համլետի

Արյունով հեղվեց արդարությունը:

… Գիշերով է

Երբ պատուհանդ  դառնում է  անբիծ,

Դրսում իշխում է մութը կասկածյալ,

Ու թվում է թե անհայտությունից

Քեզ հյուր է եկել օտար արարած:

Օտա՜ր ու այնքան հարազատ,

Քանզի լսում է թակոցը սրտիդ,

Ու ինչպես հմուտ, ճկուն աճպարար

Բացում է թանձր շղարշն աչքերիդ:

Կոպերիդ աստղերն է նստեցնում հանդարտ,

Լուսնին է վկա բերում զրույցի,

Իր արդա՜ր, ներո՜ղ լեզվով անարատ

Խոսում է քեզ հետ սրտիդ աղմուկից:

…Նույնիսկ պոետը զորու չէ բացել

Գիշերվա առեղծված, բովանդակ գիրքը,

Առավել ևս հանգի վերածել

Գիշերվա գրկում աշխատող սիրտը…

Ս.Ումառ-Հարությունյան