« Արդեն 10 տարի, 110 տարի, 1010
տարի
Ես վախենում եմ,
Շա՜տ եմ վախենում
Բյուրավոր ու բո՜ւթ հավատացյալից,
Բյուրատեսք ու սո՛ւտ
հավատացյալից:»
Պ.Սևակ
Եկեղեցում կնունք էր՝
զույգ երեխաների՝ տղա և աղջիկ:
Եկեղեցում մի տերտեր էր,
որ նախկինում ոստիկանության ավագի կոչումով տնտեսվար էր եղել ու նոր էր վերադարձել
Ուրուգվայից:
Եկեղեցու պատի տակ մի կին
էր, որ կարծում էր թե արդեն մահանալու ժամն էր և եկել էր մեղքերը քավելու:
Եկեղեցու գմբեթի տակ մի
ձայն էր…
Քնքո՜ւշ
Հոգատա՜ր
Բարի՜
երևի մայրական, երևի
հայրական…
Կինը չէր լսում կատարվելիք
կնունքի կողմից եկող տերտերի արհեստական խիստ թվացող ձայնը:
Կինը խոսում էր գմբեթի
տակից եկող ձայնի հետ…
- Կաթոլի՞կ ես, ուղղափա՞ռ
թե՞…
- Չգիտեմ, Ասքանազիս հետ
հիսուն յոթ տարի կողք կողքի
- Սպանե՞լ ես:
- Հա՛, բայց դեռ չէր
ծնվել, երկու ամսեկան էր, Ասքանազիս համար շլոր էի քաղում, ծառիցն ընկա ու…
- Խաբե՞լ ես:
- Հա՛, Ասքանազիս
քառասունհինգ ամյակի ժամանակ գինին չհերիքեց, ջուր խառնեցի, մի լավ քոթակ կերա:
- Գողացե՞լ ես:
- Հա՛, սոված էին էրեխեքը,
պատերա՜զմ էր, հարևանի բախչից մի պղինձ կարտոշկա:
- Սուտ վկայությո՞ւն:
- Ես ի՞նչ վկա, յոթ երեխա
եմ մեծացրել: Ասում եմ մեռնելս եկել է, գնամ Ասքանազիս մոտ, հեռու չլինեմ…
Կինը վեր կացավ, ծնկներին
կռացած իրեն ավելի լավ էր զգում, քանի որ արդեն քանի տարի է այդպես էլ քայլում էր՝
կռացած:
Կինը, որի անունը Մարիամ
էր, մի պահ նայեց խորանի կողմը, օդում խաչակնքեց ու դուրս եկավ եկեղեցուց:
Եկեղեցում կնո՜ւնք էր…
Комментариев нет:
Отправить комментарий