՛՛Երևանյան օրեր՛՛ շարք օր վեցերորդ

* * * 

Առավոտյան, երբ աչքերս բացեցի զգացի, որ ինչ որ բան փոխվել է:

Դե իմ Երևանն է, նրա ամեն մի շարժը, ամեն մի շունչը ես կարողանում եմ լսել, զգալ ինչպես իմ սեփական օրգանիզմի աշխատանքը:

Ոչ մի երկրում չկան այնպիսի մարդիկ, որ սիրեն իրենց քաղաքը այնպես, ինչպես Երևանն են սիրում Երևանցիները:

Երբ բնակարանից դուրս էի գալիս, բանալիով փակում էի դուռս, բացվեց հարևանի դուռը:

Արդեն երկու տարի է ինչ ընտանիքով ապրում են իմ հարևանությամբ: Ոչ անունները գիտեմ ոչ էլ իրենց տանն եմ եղել:

- Բարի լույս, ինչպես եք,- ժպտում է ու ես տեսնում եմ ներքևի ծնոտի վրա երևացող չորորդ  ոսկե ատամը:

Նրանից հետո դուրս եկավ կինը:

- Բարի օր, հաճելի տրամադրություն ձեզ այսօր:

Այ քեզ անակնկալ:

Մուտքն ամբողջովին վերանորոգված է, ներկված բաց վարդագույն հաճելի գույնով:

Բակում եզդի հավաքարարն է, կապույտ ջինսով ու սպիտակ վերնաշապիկով:

Մազերը լղոզված են լեհական գեյլով:

Ձեռքի ցախավելը վիետնամական է, որը բակն ավլում է մինչև վերջին փշուրը:

Ոչ ոք չի շտապում, բայց շարժվում են դեպի մոտակա կանգառը:

Կանգառում մի կարմիր գույնի, դեղին գծերով, մաքուր լվացած երթուղային տաքսի է կանգնած:

Վարորդը խնամքով արդուկված ամառային կոստյումով է, սափրված ու ժպտերես:

Կանգնել է բացված դռան մոտ ու ձեռքի գեղեցիկ շարժումով հրավիրում է բարձրանալ մեքենա:

Ինչպես կարողացավ մեկ գիշերվա ընթացքում փոխվել Երևանը ես չեմ կարողանում հասկանալ:

- Իսկ ի՞նչ արժե ուղեվարձը, - դիմում եմ վարորդին:

- Վաթսունհինգ դրամ, ինչպես միշտ: Դուք տեղացի՞ չեք:

- Ինձ հարկավոր է Արաբկիրի ոստիկանական բաժանմունք…

- Բարձրացեք խնդրեմ:

Ամեն մի նստատեղին մի գրքույկ է դրված:

Ես վերցրեցի մեկն ու նստեցի փափուկ կաշվե նստատեղին: Կարդում եմ վերնագիրը. «Ինչպես ազատվել ցելյուլիտից»:

- Բոլորին խնդրում եմ կապել ամրագոտիները, շարժվում ենք: Ձեզ սպասարկում է առաջին կարգի վարորդ Սարգսյանը:

Ես չեմ կարող չսիրել իմ Երևանը:

Ճանապարհին անընդհատ հանդիպում են գեղեցիկ ժամանակակից ոճով կառուցված խանութներ, «Անահիտ», «Հռիփսիմե», «Կարապ», «Սայաթ Նովա», «Վան», «Ախթամար» անուններով:

Վերջապես հասա իմ իջնելու կանգառին, որտեղ շատ լավ հիշում եմ պետք է որ «Երևան սիթի» լիներ, բայց չգիտես ինչու «Գայանե» անունով սուպերմարկետ է:

Մտնում են ներս:

Անմիջապես մոտեցան երկու աղջիկներ, կարճ, շրջազգեստի կտորից կարած փողկապներով:

- Համեցեք, Ձեզ բարի առևտուր, եթե դրամը չբականացնի, զանգահարեք 323 համարով, Ձեր համարը կֆիկսվի մեզ մոտ, իսկ գումարը, կամ պակասող գումարը կարող եք վճարել մեկ ամսվա ընթացքում:

Ինչպես չսիրես Երևանին, ես չեմ պատկերացնում:

- Ես ցանկանում եմ ծխախոտ գնել, ո՞ր կողմ գնամ:

- Մեզ մոտ միայն առանց նիկոտինի ծխախոտեր են վաճառվում, կարտոֆիլի կճեպներից, արևածաղկի թերթերից պատրաստված: Խնդրեմ գնացեք աջ , հետո ուղիղ:

…Ոստիկանական բաժանմունքը այնքան մաքուր է որ թվում է թե ինչ որ օլիգարխի բնակարանի սանդղահարթակ լինի:

Ընդունում են բարյացակամ ու ցանկալի հյուրի նման:

- Անձնագիրն եք փոխելո՞ւ, ինչո՞ւ եք նեղություն քաշել, բավական էր զանգահարել, մեր աշխատակիցը կգար, կբերեր: Հիմա մենք ձեզ պետք է վճարենք  130 դրամ, ձեր տրանսպորտային ծախսերը: Ցավոք միայն այդքանը:

Ես սիրում եմ քեզ, իմ Երևան:

… Հանկարծ բարձր շատ բարձր լսվեց ռաբիս երաժշտության, երգի ձայն:

Դիմացի շենքից է, գիտեմ:

Ուրեմն 7,52 րոպե, անցավ մտքովս ու մի կողմ շպրտելով վերմակը վեր կացա անկողնուց:

Վազեցի ու բացեցի դրսի դուռն ու նայում եմ միջանցքին:

Պատերը քանդված են, ինչ ասես որ չի գրված պատերին:

Բացվում է հարևանի դուռն ու դուրս եկող հարևանի կինը արհամարական նայում է իմ սատինե, մինչև ծնկներս հասնող  տրուսիկին:

- Բարի լույս,- ասում եմ:

- Գրողի ծոցը դու էլ քո բարի լուսն էլ…

Ես սիրում եմ քեզ, իմ Երևան:

…Բակում կեղտից ու թափված տերևներից չի երևում ոչ ասֆալտը, ոչ էլ հավաքարարը:

Մարդկանց դեմքերը մի տեսակ թթված են:

Կանգառում մի ճմրթած երթուղային է կանգնած, քիչ այն կողմ պպզած է մի անթրաշ երևույթ ու անընդհատ գետնին թքելով ծխում է:

Բնական է որ վարորդն է

- Ինչ արժե ուղեվարձը,- մոտենալով նրան հարցնում եմ:

- Զզվցրիք էլի, 100 դրամ ա:

Բոլոր նստատեղերն անխտիր, կամ պատռված են կամ կիսակոտրված:

Ամբողջ ճանապարհին երևում են խանութներ կամ «Երևան սիթի», կամ «Սթար» անուններով:

Ես չեմ կարող չսիրել իմ Երևանը:

Խանութում ոչ ոք չմոտեցավ, մի քսան րոպե հերթ կանգնեցի, որ վճարեմ 280 դրամ նիկոտինով սիգարետի համար ու շատ ուրախ դուրս եկա:

Միլիցիայի բաժանմունքում, որ նման էր ֆաշիստների կողմից օկուպացված ու հիմնահատակ արված  մի գյուղակի, ուղղակի երեսիս շպրտեցին:

- Առավոտ շուտ ի՞նչ անձնագիր, պետք է սպասես, տիկին Վարդանյանը կոֆե է խմում ֆինանսական բաժնում:

Ինչպես չսիրես Երևանին, ես չեմ պատկերացնում:

Չէ, Երևանը ոչ մի տեղ էլ չի փախել, կա ու կմնա:

Նա միշտ կլինի իմ կողքին, ես միշտ նրա:

Սիրում եմ քեզ իմ հարազատ քաղաք: