Անունդ

Լուսաբացն է կաթում

Աչքերիս փակված,

Շուրթերիս արև է հոգնած,

Հիմա  աչքերս ձեռքով է բացում

Գիժ Քամին կատաղած:

Համբուրում եմ սիրո հիշողությանս,

Աչքերիդ մեջ թարթում է թևաթափ հոգիս,

Ու կտրվում է շունչս

Անգամ անունդ հիշելիս:

Մարմինդ ալիք-ալիք

Ինձ գրկում, 

Լցվում է իմ մեջ,…գրկաբաց,

Հոգիս մարմինդ է նայում

Որպես մի սիրո առեղծված:

Ստվերիդ նման լուռ հեռանում ես ,

Ոտքերիդ տակ սիրտս քարշ տալով,

Անընդհատ հեռանու~մ,

Հեռանու~մ ես,

Սրտիցդ անունս մաքրելով: